خلاصة:
هدف پژوهش حاضر پی بردن به تجارب دانشجویان کارشناسی نسل Z بود که در دوران شیوع ویروس کوید_ 19، تاب آوری بالایی داشتند. روش پژوهش حاضر کیفی و از نوع پدیدارشناسی بود. مصاحبه نیمه ساختاریافته با 8 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه فرهنگیان تبریز که در سال تحصیلی 1401-1400 مشغول به تحصیل بوده و به صورت هدفمند انتخاب شده بودند، انجام شد. مصاحبه های ضبط شده به صورت کتبی ثبت شدند و به روش هفت مرحله ای کلایزی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. تحلیل تجارب زیسته دانشجویان موجب شناسایی و دسته بندی و استخراج مقوله های اصلی «عوامل فردی»، «عوامل اجتماعی» و «عوامل محیطی» شد. در ادامه از مقوله های اصلی ذکرشده، مقوله های فرعی عوامل فردی مشتمل بر مهارت های تنظیم هیجان، سازه های روانشناسی مثبت (خوش بینی، امیدواری و عزم و اراده)، مهارت های خودتنظیمی، باورهای مذهبی قوی، واقع بینی و نداشتن کمال گرایی، به کارگیری مهارت های حل مسیله، انعطاف پذیری، معنا در زندگی و عوامل اجتماعی (روابط بین فردی) شامل حمایت های اجتماعی خانواده دوستان و مراکز آموزشی، حفظ روابط به وسیله شبکه های اجتماعی، یادگیری مشاهده ای و تجارب جانشین و درنهایت عوامل محیطی (زیرساخت ها و امکانات) شامل تجربه شرایط سخت و کمبود امکانات، تجارب مثبت قبلی در مدارس و سایر نهادها، استخراج شدند. یافته های این پژوهش توانست تصویر روشنی از عوامل موثر بر بهبود و ارتقای تاب آوری ارایه کند.
The aim of this study was to find out the experiences of Z generation undergraduate students who had high resilience during the COVID-19 pandemic. The method of the present study was qualitative and phenomenological. A semi-structured interview was conducted with 8 female students of Tabriz Farhangian University who were studying in the academic year 1400-1401 and were purposefully selected. Recorded interviews were recorded in writing and analyzed using a seven-step Colaizzi method. Analysis of students' lived experiences led to the identification, classification and extraction of the main categories of "individual factors", "social factors" and "environmental factors". In addition to the main categories mentioned, sub-categories of individual factors including emotion regulation skills, positive psychological constructs (optimism, hope and determination) , self-regulation skills, strong religious beliefs, realism and lack of perfectionism, application of problem-solving skills, flexibility, meaning in life and social factors (interpersonal relationships) including social support of family and friends , maintaining relationships through social networks, observational learning and alternative experiences, and finally environmental factors (infrastructure and facilities) including experiencing difficult conditions and lack of facilities, previous positive experiences Extracted in schools and other institutions. The findings of this study could provide a clear picture of the factors affecting the improvement and promotion of resilience
ملخص الجهاز:
بوتانو، دیمیچی ۲۰۱۳ ون بردا ۲۰۱۸ نظریه تاب آوری تواناییهای مقابله را به صورت عوامل فردی مهارت های حل مسئله، هیجانات، انگیزه اجتماعی روابط بین فردی و یا محیطی زیر ساختها و یا امکانات دانشگاه توصیف می کند که resilience باعث افزایش تاب آوری و یا واسطه تاب آوری افراد میشود ماستن (۲۰۱۵) به طور مثال وقتی فرد در شرایط سخت قرار می گیرد و به پیروی آن با تعاملات و حمایتهای فردی اجتماعی و محیطی مواجه میشود ممکن است تاب آوری او افزایش یابد ون بردا (۲۰۱۸) در همین راستا پژوهشگران مهارتها و راهبردهای مختلفی را برای افزایش تاب آوری دانشجویان پیشنهاد کرده اند که شامل سبک زندگی اسلامی هاشمی بدری بیرامی و روحانی (۱۳۹۹ فراشناخت درمانی و معنا درمانی قاسمی ،فتحی ،قمری پویا منش (۱۳۹۹ مهارتهای ارتباطی و اجتماعی محمودی غضنفری، صولتی ۱۴۰۰) توانایی استفاده از منابع و با کمک گرفتن از دیگران برای کاهش چالشها اینسکاف استوارت کالتروپ و زیمباردی ۲۰۱۸)، همراه با رشد احساس تعلق و حمایتهای اجتماعی است (بایلی ۲۰۲۰) نتایج پژوهشهای مختلف پیامدهای مختلفی را برای افراد با تاب آوری بالا نشان داده اند از جمله این پژوهش ها می توان به پژوهش فلورتن ژانگ و کلیتمن (۲۰۲۱) اشاره کرد که برای اولین بار به بررسی یکپارچه فرایند تاب آوری در میان دانشجویان کارشناسی پرداختند و نتیجه گرفتند که تاب آوری به طور مستقیم بهزیستی روانی و سازگاری ذهنی و به طور غیر مستقیم علائم سلامت جسمانی را پیش بینی میکند.