تحلیلی بر فهم کریستوفر الکساندر از معماری دینی؛ نمونۀ مورد مطالعه: فصل «صورت خداوند» از جلد چهارم کتاب سرشت نظم مقالة

مؤلف: ارژمند، محمود ؛ حسینی، سید بهشید ؛

صفّه زمستان 1402، دوره سی و سوم - شماره 4 ، ب (Ministry of Science (‎19 صفحة - من 25 إلی 43 )

الکلمات المفتاحية: دین خدا معمار کریستوفر الکساندر معماری دینی Christopher Alexander Religious Architecture Architect religion God

fa ar en

خلاصة:

امروزه دین‌‌پژوهان و هنرپژوهان افهام گوناگون و متمایزی را در خصوص عبارت معماری دینی مطرح کرده‌اند و معمارانْ تحت تأثیر ایشان به فهمی از معماری دینی دست یافته‌‌اند. اما افهام ایشان بعضاً به حدی ناروشن است که مشخص نیست که نزد معمار، معماری دینی به چه معنایی است و او از چه جهت و با چه مرادی آن را به کار می‌‌برد. در بین معماران، کریستوفر الکساندر، یکی از نظریه‌‌پردازان و معماران مؤلف، به مفهوم معماری دینی توجه خاصی داشته است. او این فهم را در فصل «صورت خداوند» از جلد چهارم کتاب سرشت نظم خود جمع‌‌بندی کرده است. در این پژوهش به تحلیل فهم وی از معماری دینی و ابعاد مختلف مواجهة این معمار با این عبارت پرداخته می‌شود تا فهم این معمار صاحب‌‌نظر از معماری دینی برای معماران روشن گردد. پژوهش به لحاظ هدف بنیادی ـ نظری و از نظر راهبرد کیفی است. از بین پژوهش‌‌های کیفی، روش پدیدارشناسی با رویکرد هرمنوتیک پدیدارشناسی برگزیده‌‌ شد. همچنین از لحاظ روش‌‌های گردآوری اطلاعات، پژوهش کتابخانه‌‌ای است. بنابر نتایج، فهم الکساندر از معماری دینی با فهم او از معماری و معماری خوب به‌صورت قاطع قابل‌تفکیک نیست. همچنین این فهم در خلال سه وجهِ منتسب، یعنی انتساب آن به دین، خدا، و همچنین معمار بوده است؛ به گونه‌‌ای که باور الکساندر به‌وجود وحدت در جوهر ادیانْ موجب گردید فهم وی از معماری دینی وابسته به‌وجود کیفیت وحدت و یکپارچگی این معماری با جهان و تمایل به عدم انقطاع از آن باشد. همچنین تأکید الکساندر بر فهم معماری دینی از طریق نسبتی است که در خلال یک پرسش اساسی بین این معماری و خدا ظاهر می‌‌شود: «آیا این معماری بهترین هدیه به خداست؟» در نظریات این معمار همچنین معماری دینی در نسبت با معمار و فضائل اخلاقی‌اش است و پرهیز معمار از خودمحوری‌‌ و خودستایی و پرورش فروتنی به وحدت معماری او با جهان و درنهایت خلق معماری دینی می‌‌انجامد.

خلاصة: (مترجم بواسطة الذكاء الاصطناعي)

فی الوقت الحالی، یعرض علماء الدین والفن مفاهیم مختلفه ومتمیزه فیما یتعلق بعباره العماره الدینیه، وقد توصل المعماریون، تحت تاثیر هولاء العلماء، الی فهم للعماره الدینیه. لکن مفاهیمهم تکون احیانا غامضه الی الحد الذی لا یتضح فیه ما یقصد بالعماره الدینیه عند المعماری، ومن ای جهه وبای نیه یستخدم هذا المصطلح. من بین المعماریین، کریستوفر الکسندر، احد المنظرین والمعماریین البارزین، اولی اهتماما خاصا لمفهوم العماره الدینیه. وقد لخص هذا الفهم فی فصل "صوره الله" من الجزء الرابع من کتابه "طبیعه النظام". فی هذا البحث، یتم تحلیل فهمه للعماره الدینیه والجوانب المختلفه لمواجهه هذا المعماری مع هذا المصطلح لیکون فهم هذا المعماری البارز للعماره الدینیه واضحا للمعماریین. البحث من حیث الهدف هو اساسی نظری ومن حیث المنهج هو نوعی. من بین البحوث النوعیه، تم اختیار منهج الظاهریات بنهج الفینومینولوجیا التاویلیه. ایضا من حیث اسالیب جمع المعلومات، البحث مکتبی. ووفقا للنتايج، فان فهم الکسندر للعماره الدینیه لا یمکن تمییزه بشکل قاطع عن فهمه للعماره والعماره الجیده. کذلک، هذا الفهم ینسب عبر ثلاثه اوجه: نسبته الی الدین، الله، وایضا المعماری؛ بحیث ان اعتقاد الکسندر بوجود الوحده فی جوهر الادیان ادی الی ان یکون فهمه للعماره الدینیه مرتبطا بوجود جوده الوحده وتکامل هذه العماره مع العالم والرغبه فی عدم الانقطاع عنه. کذلک، یوکد الکسندر علی فهم العماره الدینیه عبر العلاقه التی تظهر بین هذه العماره والله من خلال سوال اساسی: "هل هذه العماره هی افضل هدیه الی الله؟". فی نظریات هذا المعماری، ایضا تکون العماره الدینیه مرتبطه بالمعماری وفضايله الاخلاقیه، وتجنب المعماری الانانیه والتفاخر وتطویر التواضع یودی الی توحید عماراته مع العالم واخیرا الی خلق العماره الدینیه.

خلاصة:

Looking at the history of architectural theories, and with reference to the opinions of thinkers, one can see architecture and rhetoric as mutually related throughout history. It seems that reflecting on this relationship can open up new horizons for architectural thought. But the changing meaning of rhetoric has resulted in a variety of relationship levels, resulting in different gifts for architecture.This paper starts with an exploration three different levels of relationships, resulting from three corresponding understandings of rhetoric. The first defines rhetoric as communication, the second as the art of speaking. But the third emanates from the thoughts of those design scholars who, whilst contemplating rhetorical relations and design matters, do not see use rhetoric as speech, communication or the art of speaking, but as an art of composition. From this point of view, rhetoric and architecture are both knowledges of composition. This paper argues that the latter has opened the door to the deepest understandings of rhetorical knowledge and the most fruitful link between rhetoric and architecture. In response to the haphazard literature associated with this view, the paper expands on rhetoric as 'the art of composition', and then moves on to identify three levels of rhetoric composition, namely, composing people's horizons (conviction), knowledges and insights. The important issue of architecture today, the paper argues, is the lack of shared horizons between architects and their audiences, as well as the lack of coherence between the various architectural knowledges and insights. By understanding rhetoric as the art of composition and linking architecture and rhetoric in the light of this understanding, one can look at architecture from a different perspective and restore the missing coherence in architecture.

استلام ملف الإرجاع :
(پژوهیار, , , )

تحميل
تحميل HTML

رابط قصير:

صفحة:

دخول / الاشتراک

تحتاج الدخول لعرض محتوى المقالة. إذا لم تكن عضوًا ، فتابع من الجزء الاشتراک.

دخول