خلاصة:
از پیامبر رحمت و برکت گرفته تا ولی عصر حضرت حجت امام زمان(عج)؛ هر یک به مناسبتی
در خور و شایسته، دربارهی امام حسین(ع) و واقعهی جانسوز کربلا و شهادت آن امام
همام، سخنانی ارزشمند بیان کردهاند.
مقالهی حاضر به تشریح و تبیین این سخنان دربارهی عظمت مقام ملکوتی امام حسین(ع)
پرداخته است.
ملخص الجهاز:
نقل است که روزی پیامبر(ص) ،حسین را در کوچهای دید که با اطفال بازی میکند، حضرت به سوی او رفت و دست خود را به طرف او دراز کرد، ولی حسین(ع) از سویی به سوی دیگر میگریخت تا این که پیامبر (ص) او را گرفت، آنگاه یک دست زیر چانه و دست دیگرش را به سر حسین گذاشت، سپس لبهای او را بوسید و فرمود: «حسین منی و أنا من حسین»[4] مقام و منزلت امام حسین(ع) و ارزش و کرامت ذاتی او در حدی بود که عبدالله بن شداد روایت کرده است؛ «پیامبر به سجده رفت و سجده را طولانی نمود، پدرم گفت من نگران حال پیامبر شدم، سرم را از سجده برداشتم دیدم حسین(ع) بر پشت پیامبر سوار شده است، دوباره به سجده رفتم پس از نماز مردم _________________________________ [1].
»[2] همچنین مسألهی عاشورا و قضیهی کربلا از آنچنان اهمیت و ارزشی برای امام علی(ع) برخوردار بود که آن حضرت در زمانهای مختلف و به مناسبتهای گوناگون و مرتبط، از این فاجعهی عظیم انسانی نام میبردند که یادآوریهای مکررشان از عظمت و ارزش واقعهی کربلا و منزلت والای امام حسین(ع) داشت.
امام حسین (ع) در کلام امام صادق : امام صادق (ع) بعنوان رئیس مذهب شیعه و امامی که بیشترین دستورات را در زمینههای مختلف اسلام در مسائل اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و … دارند، ارادت وصف ناپذیری نسبت به جد بزرگوارشان امام حسین(ع) داشتند، آنقدر این امام همام به امام حسین(ع) عشق و ارادت داشتند که یکی از یاران ایشان بنام عبدالله بن سنان نقل میکند: «روز عاشورایی به حضور امام صادق(ع) رسیدم، آن حضرت را با رنگ پریده و بسیار غمناک ، در حالیکه اشک چون مروارید از چشم مبارکشان جاری بود یافتم، علت آن وضع را سؤال کردم فرمودند مگر نمیدانی در چنین روزی جد ما حسین(ع) شهید شده است.