خلاصة:
پرخاشگری به منزلة یکی از عناصر هیجان، امروزه از آسیبهای در حال گسترش مدارس است. در این باره فقدان آموزشهای مناسب اجتماعی هیجانی در مدارس را از عوامل شیوع پرخاشگری میدانند. ازآنجایی که دانشآموزان به عنوان رکن اساسی نظام آموزشی، در دستیابی به اهداف نظام آموزشی کشور، نقش و جایگاه ویژهای دارند، توجه به این قشر از جامعه از لحاظ آموزشی و تربیتی، باروری و شکوفایی هر چه بیشتر نظام آموزشی و تربیتی جامعه را موجب میگردد. یکی از عواملی که پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را تحت تاثیر قرار میدهد، اشتیاق تحصیلی است. پیوند رفتارهای دانش آموز و شرایط محیطی مدرسه سبب ایجاد اشتیاق در افراد و موفقیت آنها میشود. افرادی که یاد میگیرند که نمیتوانند بر محیطشان اثر بگذارند، کمتر تلاش میکنند (نقص انگیزشی)؛ از یادگیری راههای جدید اثر گذاشتن بر محیطشان اجتناب میکنند و همچنین در نتیجه توقف تلاش، نمیتوانند اطلاعات صحیحی را در مورد توانایی واقعی خود، از تجربههایشان استخراج کنند (نقص شناختی) این افراد حالتهای هیجانی منفی همچون اضطراب، افسردگی و ناامیدی را نیز تجربه میکنند. دانش آموزان درمانده گرایش دارند که پس از شکست، کاهش در عملکرد را نشان دهند. سینگر و گلس معتقدند درماندگی با پافشاری روی تکالیف همبستگی منفی دارد. همچنین درماندگی به علت مشخصههایی که فرد درمانده دارد میتواند عملکرد تحصیلی را متاثر سازد. دانشآموزان درمانده اطمینان کمی به تواناییهای خود دارند، شکستهایشان را به بیکفایتی شخصی، هوش و توانایی حل مساله پایین و حافظه ضعیف نسبت میدهند و پیوند بین متعهد بودن و کسب موفقیت را نمیبینند؛ موفقیتهایی که تا به حال داشته اند را نیز به عاملهای بیرونی همچون شرایط منحصر به فرد و شانس مربوط میدانند. بنابراین بر اساس همین غیرقابل کنترل دانستن پیامدها، منفعل میشوند و این انفعال، بیشتر در تکالیف چالش بر انگیز خود را نشان میدهد. این مشکل منجر به رفتارهایی از جمله پرخاشگری و غیبت میشود که به نوبه ی خود عملکرد تحصیلی را بدتر میکند.