تاملی نشانه شناختی در معنای “سرود” در جامعۀ معاصر ایران مقالة

در این جستار، نگارنده پس از طرح بنیان های نشانه شناختی موسیقی “سرود” در دورة صدر انقلاب اسلامی سال ٥٧، به شکل گیری فرمی منحصربه فرد در موسیقی این دوره اشاره میکند که همزمان از هم نهادی نشانه های چند حوزه : موسیقی دستگاهی، ”سرود”، موسیقی ارکسترال نظامی بهره میبرد. این ژانر، گونه ای "تصنیف - ”سرود” " را شکل داده است . این آثار که به لحاظ تفوق سوبژه فردی مصنفان خود هم ازجهات کارکرد و هم فارغ از کارکرد “سرود” دارای ارزش های متفاوت موسیقایی نیز بودند، در دورة بعدی، به شکلی کاملا ابژکتیو و فارغ از نوآوریهای گذشته دنبال می شود. در این دوره ، آثار ساخته شده از حالت دوگانه پیشین جدا شده و “سرود” با مشخصات کلاسیک آن ، بیشتر در این دوره قابل ملاحظه است . نکتۀ دیگر در آثار این دوره ، ارائۀ “سرود” در بستر نشانه های موسیقی دستگاهی است . در سال های واپسین ، ”سرود” در عین تکامل و گسترش در جهاتی؛ چون سازبندی، تنظیم خطوط صدایی از بستر موسیقی دستگاهی جداشده است . در پایان نشان داده میشود که در دورة سوم ، نشانه های موسیقی دستگاهی در”سرود” کم فروغ تر از دو دورة پیشین است . احساس ملیگرایانۀ مصنفین موسیقی دستگاهی نیز امروزه نه در “سرود” و در ”تصنیف -سرود” که در تصانیفی کاملا دستگاهی -به دور از ارزش ها و دلالت های نشانه شناختی موسیقی نظامی-”سرود” عرضه میشود.