خلاصة:
دوران کودکی مهمترین دوره برای سازندگی است. یکی از عوامل طبیعی تربیت و رشد کودک. بازی است. شخصیت واقعی کودکان ضمن بازی شکل میگیرد و به دلیل این که اثرپذیری و آموزش و یادگیری از طریق بازی غیرمستقیم بوده و همراه با لذت است. تاثیرپذیری آن ناخودآگاه بوده و ماندگارتر و عمیق تر است. در بعضی مواره ارزش پرداختن کودک به بازی» بیش از ارزش کتاب است. فعالیت و علاقه کودک به بازی نشانه سلامت اوست و کودک همان قدرکه به تعلیم و تربیت احتیاج دارد. نیازمند تفریح و بازی نیز استء پیامبر (ص) فرمودند: «سرکشی طفل در دوران کودکی, مایه فزونی عقل او در بزرگی است.» بازیهای بومی و محلی نمادهایی از آداب و فرهنگ اجتماعی هر منطقه است که نقش مهمی در استعدادیابی و پرورش جسمانی دانش آموزان دارد. بازیها بهترین موقعیتها را فراهم مینمایند. که در پرورش جسم و روان بسیار موثر هستند. تکثر و تنوع بازیهای بومی و محلی متناسب با مراحل رشد» ویژگیهای جغرافیایی و باورهای فرهنگی باعث شده است که در نتیجه آن به خوبی یادگیری و پذیرش فنون زندگی, جامعه پذیری,» قانون مداری» تقویت روابط انسانی را سرعت بخشد و همچنین بازیها زبان بسیار آسان برای آموزش تربیت بدنی کودکان میباشند. نقشهایی که کودکان در بازیها ایفا می کنندء ارتباط مستقیم با نوع زندگی و آداب و رسوم مناطق مختلف داردء لذا بازیهای محلی و سنتی در انتقال آموزش نقش های اجتماعی به افرادء بسیار موّئر هستند و همین تاثیر است که گستره بازیهای بومی و محلی را پیش روی ما میگشاید و نشانگر ژرفا و غنای فرهنگی جامعه است. پژوهش پیش رو در پی آن است که بتواند فعالیتهای انجام شده توسط آموزگار را که در جهت احیا و بازگردانی بازیهای بومی و محلی در مدارس و امر تربیت و همچنین جایگزینی این فعالیتها به جای بازیهای رایانهای و سرگرمیهای فضای مجازی انجام شده را روایت کرده و مورد تحلیل و بررسی قرار دهد.