خلاصة:
یکی از الزامات توسعه پایدار این است که محیط زیست و منابع طبیعی به عنوان میراث جمعی بشریت به گونهای محافظت شود که علاوه بر پاسخگویی به نیازهای نسل حاضر، ظرفیت پاسخدهی به نیازهای نسلهای آینده را نیز داشته باشد. بنابراین، توسعه را زمانی پایدار میخوانند که مخرب نباشد و امکان حفظ منابع را برای آیندگان فراهم آورد. در کشور ایران نیز همانند سایر کشورهای جهان بحث حفظ محیط زیست و جرکت بسوی توسعه پایدار از برنامه اول اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایران اغاز و در برنامه دوم و سوم توسعه تداوم یافته است. منابع انسانی از مهمترین عوامل مدیریت زیست محیطی است. برخی از محققان بیان کردهاند که عملیات مدیریت منابع انسانی، زمانی کاراتر و موثرتر خواهد بود که منابع انسانی به عنوان ارکان اصلی سازمان در نظر گرفته شوند و در تصمیمگیری راهبردی سازمان مشارکت داشته باشند. بهبیان دیگر کارکردهای منابع انسانی زمانی کارایی بیشتری خواهند داشت که عملکرد سازمانها گرایش به این داشته باشد که از حوزههای منابع انسانی در رسیدن به اهداف سازمانی، استفاده بهینه نمایند رسیدن به توسعه پایدار بدون آموزش همگانی امکان پذیر نیست. از طرفی، آموزش توسعه همه جانبه و پایدار مستلزم هزینههایی است که موسسات مختلف و به ویژه موسسات دولتی و بین المللی باید آنها را متقبل شوند. تا زمانی که مردم عادی آموزشهای لازم را در زمینهی توسعهی همه جانبه و پایدار نبینند، رسیدن به اهداف توسعهی واقعی با مشکل روبرو خواهد شد. آموزش مردم در واقع بستر مشارکتهای مردمی را در امر توسعهی همهجانبه و پایدار آماده میسازد.