خلاصة:
انزوای اجتماعی به معنای فقدان روابط اجتماعی است و این درحالی است که روابط اجتماعی بخشی اساسی از نیازهای اولیه زندگی انسان است. ارتباطات اجتماعی با فراهمآوری منابع حمایت» روند حرکت فردگرایی سریع جامعه مدرن راکند کرده و دامنههای اثرگذاری انزوای اجتماعی را کاهش میدهد. بررسی انزوای اجتماعی به دو جهتگیری عناصر ذهنی و عینی قابل تشخیص است. انزوای اجتماعی به معنای فقدان یا ضعف اتصال فرد با سایرافراد» گروهها و جامعه تعریف میشود. انزوای اجتماعی بن مایه اصلی و نقطه آغازین مهم تحلیلهای جامعه شناختی درجامعه ایرانی تلقی میشود. اگرچه عوامل موثری در شکلگیری آن نقش دارنده ولیکن بیش تر ازآن دارای کارکردهای متنوع و مختلف در ابعاد و سطوح گوناگون خواهد بود. انزوای اجتماعی تنها بر فرد تاتیرنمی گذارد, پلکه موجبات اختلال و بینظمی اجتماعی را فراهم میکند. انزوای اجتماعی موردتوجه کارشناسان مسایل اجتماعی، آینده پژوهی، سیاست گذاری و همچنین برنامه ریزی اجتماعی درجامعه ایرانی قرارگرفته وموضوعی ضروری و اثربخش خواهد بود. انزوای اجتماعی افراد درجوامع امروزین را نمیتوان به مثابه موضوعی خصوصی و شخصی بلکه پدیده ای اجتماعی بایستی نگریسته شود. انزوای اجتماعی به منزله پدیدهای اجتماعی مبتنی برپنج اصل جامعه شناختی شامل «ماهیت و چیستی سنتز پژوهی) و گردآوری اطلاعات با استفاده از چهار منبع پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی (sid.ir) نشریات علمی ایران (magiran.com) پایگاه تخصصی نور (Noormags.ir) و پرتال جامع علوم انسانی (Ensani.ir) بوده است. در مجموع ۷۴ مقاله مندرج در مجلات علمی پژوهشی شناسایی و نهایی گردید. نتایج پژوهش نشان از روندی افزایشی شتابان در تولید پژوهش انزوای اجتماعی درایران طی است. فضای مجازی با تاکید بر مصرف اینترنت (۱۴ مقاله) و شبکههای اجتماعی مجازی (۵ مقاله) به منزله شاخصهای مدرنیته و جهانی شدن وهم چنین طبقه اجتماعی (۸ مقاله) و اعتماداجتماعی (۶ مقاله) به عنوان بیشترین عوامل موثر در انزوای اجتماعی در جامعه ایرانی موردبررسی قرار گرفته اند. پنج متغیر سلامت روان (۳ مقاله)، احساس تنهایی» بهزیستی روانی» وندالیسم و حمایت اجتماعی (هرکدام در ۲مقاله) به منزله بیشترین اثرات و پیامدهای انزوای اجتماعی در ایران شمارش گردیده است. نتایج نهایی پژوهش حاضر نشان از افزایش ضرورت انجام پژوهش در حوزه پیامدهای مختلف انزوای اجتماعی در جامعه ایرانی داشته است. چگونگی سنجش و اندازهگیری کماکان به منزله چالشی بنیادین و مهم درحوزه انزواپژوهی اجتماعی ارزیابی شده است.