خلاصة:
روش تفسیری قرآن به قرآن از روش های تفسیری مهم می باشد که از روایات به دست آمده و نشان دهنده این است که اهل بیت (علیهم السلام) پیشگام این نوع روش بوده اند. علامه طباطبایی از این روش بسیار استفاده کردهاند؛ زیرا طبق حدیث ثقلین تا روز قیامت جدایی قرآن و امامان معصوم امکان پذیر نیست و بهترین تفسیر را به ائمه معصوم انتصاب دادهاند. تحقیق حاضربه روش توصیفی- تحلیلی به بررسی روش های تفسیری علامه نسبت به بهره گیری از روایات پرداخته است. مفسردر مواجهه با روایات مواردی را مورد توجه قرار داده است: جدایی ناپذیری معصومین و قرآن؛ درک حقیقت قرآن توسط اهل بیت؛ روایات مهم ترین منبع تفسیر قرآن؛ چند روش در یک تفسیر؛ شمول آیات در روایات امامان معصوم؛نقش سند در احادیث.
ملخص الجهاز:
جدایی ناپذیری معصومین و قرآن در حدیث متواتر ثقلین آمده است که قرآن و معصومین از هم جدا ناپذیرند و چنگ نزدن به ریسمان این دوقرین باعث هلاکت می شود (مجلسی، بحار الانوار، 1362ش: 106؛ ابن حنبل، مسند احمد ابن حنبل، 1404ق: ص4) صاحب تفسیر تسنیم آورده است که قرین بودن قرآن وائمه معصومین سلام الله علیه باعث هدایت بشر تا قیامت است و همین امرعلت خاتم الانبیاء بودن پیامبر می باشد زیرا اگر این دو کنار هم نباشند رسالت پیغمبر همیشگی نخواهد بود، این حدیث بر این امر دلالت نمی کند که معصومین همیشه قرآنی همراه خود داشته باشند بلکه به این معناست که امامان و قرآن هرگز از هم جدا نمی شوند و همچنین نشان دهنده این است که این وحی الهی تا روز قیامت تحریف نخواهد شد و امامان هم که مانند پیامبر مبین و مفسرقرآن هستند ، معصوم بوده وتا روزموعود روی زمین باقی خواهند ماند (جوادی آملی، تسنیم، 1387ش: صص150-151) در تفسیر المیزان از روش تفسیر قرآن به قرآن استفاده شده است ولی بعد ازتفسیر، قسمت بحث روایی احادیث صحیح پیامبر و امامان معصوم و صحابه آورده شده است و علت این کار علامه طباطبایی اعتقاد ایشان است که چه در متشابه و چه در نصوص قرآن، بیان آیات توسط پیامبربنا بر آیه 44 سوره نحل وتوسط ائمه بنا بر حدیث ثقلین حجت می باشد (طباطبایی، المیزان فی تفسیرالقرآن، 1417ق: ص261).