مثنوی ناتمام - مجلة یغما الأدب والفن

"که در راه پر هول و مخافات‌ بهر گامی خطرها هست و آفات‌ اگر رفتار و کارت مستقیم است‌ همه آمال و افکارت عقیم است‌ و گر در پیچ خم‌ها افتدت راه‌ تفاوت کی توانی راه از چاه‌ کنون کز رنج ره فرسوده حالم‌ ز کید رهروان دیگر ننالم‌ سیاست بود بر من کاین جفا کرد که با من هرچه کرد آن آشنا کرد *** چو خواندم این خبر ز اقوال دیرین‌ برون کردم ز سر آمال دیرین‌ عجب دارم گر از امثال و اشباه‌ یکی را کامجو بینی در این راه‌ یکی را دعوی حزم است و گفتار یکی را بهره از عزم است و کردار نه در گفتارشان بینی عیاری‌ نه از کردارشان یابی قراری‌ نه تنها علم و دانش بی‌عمل ماند که پای رهروان هم در وحل ماند چو ما را نیست زاد و وحل وافی‌ بره نتوان شدن با رجل حافی‌ که راه عشق بس راهی است دشوار چو عشقت نیست در وی پای مگذار نمی‌یابند آن را حد و پایان‌ که حیرانند در وی رهنمایان‌ و گر بس دور و بس تاریک باشد چو از خود بگذری نزدیک باشد بغفلت جمله بسپردیم راهی‌ بهر گامی نمودیم اشتباهی‌ تو ره می‌بر بنیروی فراست‌ که ما را نیست کاری با سیاست‌ عروس ملک با من در فراق است‌ طلاق اندر طلاق اندر طلاق است‌ زدودم مهر جان فرسایش از دل‌ که کار عاشقی کاری است مشکل‌ و لیکن سهل باشد شعر گفتن‌ که گفتند اکذب او هست احسن"