خلاصة:
تربیت دینی به مفهوم فراگیر آن که به معنای آموزش و پرورش دینی است؛ که میتواند کلیدی ترین نقش را در توسعه معنوی و کمال یک جامعه دینی ایفا نماید. هرگونه کاستی یا کوتاهی در این امر، موجب بروز اختلالات و نا به هنجاری های جبران ناپذیری در پرورش نسل نوین هر جامعه می شود. از این رو، برای اصلاح جامعه و پیشگیری از انحرافات اجتماعی، لازم است، آسیب هایی که تربیت دینی فرزندان را به مخاطره می اندازد، شناسایی شود. براین اساس، دراین پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی با رویکرد استفاده از منابه کتابخانه ای به اهم آسیب ها و موانع تربیت دینی فرزندان از قبیل: تضاد میان گفتار و رفتار والدین؛ استفاده از روش تربیت مستقیم؛ عدم آگاهی دقیق از آموزه های دینی ؛ بیتوجهی به شرایط زمان؛ بی تفاوتی نسبت به تربیت دینی فرزندان؛ خشونت و سختگیری های غیرمنطقی؛ خرافه پردازی دردین؛ روشهای تربیتی آسیب زا؛ تبعیض و بی عدالتی در رفتارها به عنوان آسیب هایی که تربیت دینی فرزندان را به مخاطره می اندازد از دیدگاه اسلام اشاره شده است. آسیب هایی که به نقش والدین در تربیت دینی، مربوط می شود. و عدم توجه به این آسیب ها در تربیت دینی منجر به بی تفاوتی و در برخی موارد دین گریزی فرزندان می شود.
ملخص الجهاز:
در قرآن کریم خداوند نیز کلمه رب را به معنای پرورش دهنده مطلق و رب العالمین را به معنای پرورش دهنده تمامی عالمیان و موجودات انتخاب فرموده و از اسمای حسنای خود قرار داده است (زاهدی، 1385: 143) این معنی را میتوان از بعضی آیات قرآن استفاده کرد، مانند این آیه کریمه: «وَ قُل رَّبَّ ارحَمهُمَا کَمَا رَبَّیَانِی صَغِیرًا» (الاسراء/24) یعنی برای پدر و مادر خویش از درگاه خداوند در زمان حیاتشان طلب مغفرت و رحمت بنما، پاداش آن چه تو را در کودکی تربیت نمودهاند (طبرسی، 1415: 6/ 241) لفظ «رحمت» در آیه کریمه در برگیرنده همه کارهای پسندیده مربوط به دین و دنیاست و شخص از پروردگار خویش درخواست می نماید، آنگونه که پدر و مادر نسبت به کارهای پسندیده مرا تربیت کرده و به من احسان نمودند، آن ها را مشمول رحمت و مغفرت خویش قرار ده (فخررازی، 1420: 20/ 327) اگر چه در تعریف اصطلاحی تربیت تعریف های گوناگونی دیده می شود که دانشمندان مختلف طبق تخصص و دیدگاهشان نسبت به انسان و هدف زندگی او بیان کرده اند.
عنایت به این شیوه در امر تربیت، از اهمیت بالایی بر خوردار است که در زندگی باید مورد توجه قرار گیرد (عسگری فر، 1380: 1/ 251)؛ چرا که نبود هماهنگی میان گفتار و رفتار والدین یکی از مهمترین آسیب های تربیت دینی فرزندان است.