خاطره؛ سنجو، بنجو در سال‌های مدرسه مقالة

خدا رحمت کند مادرم را او اولين کسي بود که درين زمينه ياري‌ام کرد و از همه زودتر متوجّه شد که مثل خودش عاشقم، عاشق قديم و قديميا و ازين‌که روز به روز به دلايل جور واجور، سبک زندگي عوض مي‌شود و نسبت به ميراث گرانب‌هاي گذشتگان (اعم از ملموس و نا ملموس) بي‌اعتنايي مي‌شود، رنج مي‌برد از همين رو، دل به دلم داد (حرف دلم را شنيد) و تا توانست در اين زمينه ياري‌ام کرد. آقا فتح الله که رفت من و خواهرم که خبر قبولي‌مان را شنيده بوديم وَر هوا مي‌جِکيديم و از فکرِ بازي و اسباب‌بازي‌ها در رفتيم طولي نکشيد که همبازي‌ها رفتند و ما به اطاق برگشتيم، هنوز جا واگير نشده بوديم که باز هم درِ خانه به صدا در آمد اين بار خدمتکار منزلِ آقجانِ (پدربزرگ) خدابيامرزم بود، او به مادرم خبر داد که براي عمه‌ام خواستگار آمده و هر چه زودتر به آقا (مقصودش پدرم بود) خبر بدين که بيايند.