خلاصة:
فردوسی شاعر گرانقدر فارسی زبان از قهرمانان ملی ایران به شمار میآیده فردوسی عمر خود را صرف سرودن شاهنامه کرد و با این
اثر بزرگ خود به زبان فارسی عمر جاودان بخشید. ابوالقاسم فردوسی طوسی شاعر حماسه سرای ایرانی و سراینده شاهنامه» حماسه
ملی ایران» است. فردوسی را میتوان از بزرگترین شاعران پارسی گو دانست که از شهرت جهانی برخوردار است. فردوسی را حکیم
سخن و حکیم طوس نام نهادهاند. در واقع شاهنامه پایه زبان فارسی را غنی و محکم کرده است و مجال فراموشی این زبان شیرین
را به تاریخ نداده است. فردوسی با آگاهی از هویت و زبان فارسی؛ تاریخ شکوهمند ایران را به زبان فارسی تدوین کرده است. فردوسی
5 سال از عمر خویش را صرف سرودن شاهنامه کرد و میتوان گفت با این اثر بزرگ نام خود را در تاریخ زبان فارسی ثبت کرد.
علی اکبر دهخدا؛ ادیب؛ لغت شناس؛ سیاستمدار و شاعر ایرانی بود. دهخدا مژّلف و بنیان گذار لغت نامه دهخدا نیز بوده است. لغت
نامه از جمله مهمترین آثار ادبی تاریخ معاصر ایران است که این اثر در بیش از ۵۰ جلد چاپ شده است که در آن معنی واژگان و
شرح آثار ادبی و تاریخی زبان فارسی نوشته شده است. دهخدا بالغ بر ۴۰ سال از عمر خود را صرف تالیف این شاهکار ادبی
کرد. کتاب لغت نامه چنان تاثیری بر جاودانگی ادبیات فارسی گذاشت که به باور بسیاری از افراد این مجموعه پس از شاهنامه
فردوسی غنیترین گنجینه از هویت زبان فارسی ایران محسوب میشود.
ملخص الجهاز:
مطالعه تحلیلی و تطبیقی درس هفت خان رستم اثر فردوسی و درس دهخدا در کتاب فارسی ششم زهره قناعتیان، زهرا عرفانی، بتول رضایی نژاد، سمیه مهدی پور "دبستان پسرانه سما شعبه یک بندرعباس، هرمزگان، ایران" چکیده فردوسی شاعر گرانقدر فارسی زبان از قهرمانان ملی ایران به شمار میآید، فردوسی عمر خود را صرف سرودن شاهنامه کرد و با این اثر بزرگ خود به زبان فارسی عمر جاودان بخشید.
فردوسی 35 سال از عمر خویش را صرف سرودن شاهنامه کرد و می توان گفت با این اثر بزرگ نام خود را در تاریخ زبان فارسی ثبت کرد .
لغت نامه از جمله مهم ترین آثار ادبی تاریخ معاصر ایران است که این اثر در بیش از ۵۰ جلد چاپ شده است که در آن معنی واژگان و شرح آثار ادبی و تاریخی زبان فارسی نوشته شده است.
در واقع ما در ان مقاله سعی نموده شده است که با مطالعه زندگی نامه حکیم ابوالقاسم فردوسی و علی اکبر دهخدا و نگاهی به آثار این دو بزرگوار درمورد خدمات انها به فارسی زبانان صحبت شود.
در واقع فردوسی شاهنامه را صرفا به خاطر علاقه خویش به تاریخ و هویت ایران و زنده نگه داشتن زبان فارسی سرود و حتی سال ها قبل از آنکه سلطان محمود به سلطنت برسد، سرودن شاهنامه را آغاز کرده بود، اما چون در طی سرودن شاهنامه رفته رفته ثروت و جوانی خود را از دست داد، درصدد برآمد شاهنامه را به نام پادشاهی بزرگ کند و به گمان اینکه سلطان محمود با انجام این کار قدر عظمت آن را می داند.