ملخص الجهاز:
"در روز شمار که عیسی چون داوری دادگر ظهور میکند دو فرشته که یکی حامل زمین و دیگری حامل آسمان است بار خود را میافکنند آنگاه همه چیز خراب میشود و تشویق و هرج و مرجی در اجزاء عالم حادث شده سراسر جهان میسوزد در این عذاب عام که 1468 سال دوام مییابد تمام ذرات نور که استخراج آن از ماده ممکن باشد بیرون کشیده میشوند و اجزای نوری که هنوز قابل نجات هستند جمعآوری شده بشکل یک تندیس(مجسمه) بآسمان بالا میرود و دیوان و گناهکاران جدا جدا در یک نوع کومه (Bolos) یا گلوله گرد آمده در تک یک خندق ژرف مدفون میشوند.
پس خلاصه فلسفه دین مانی آنست که قسمت عالی انسان یعنی روح و عقل از جنس خداوند است راه نجات این است که بوسیله مذهب معرفت از حقیقت وجود خود آگاهی پیدا کنیم و خود را از فراموشی که در نتیجه امتزاج با«ماده»پیدا شده بیرون بیآوریم، بنابراین پس از مرگ به بهشت نور بالا خواهیم رفت و در آنجا از صلح«نیروانا»برخوردار خواهیم گشت.
ولی ویزیدگان یا صدیقین از این کارها ممنوع بودند و حق نداشتند بیش از خوراک یک شبانه روز ذخیره کنند و بیش از لباس یکسال را بر تن داشته باشند آنان روز یکشنبه را که روز تعطیل و عبادت نیوشکان بود با روز دوشنبه که روز مخصوص خود ایشان بود روزه میگرفتند و ظاهرا هفت نماز در شبانهروز داشتند.
باز ابن ندیم مینویسد که گویند همه برمکیان جز محمد بن برمک از زندیقان (مانویان)بودند محمد بن عبید الله کاتب مهدی نیز زندیق(مانوی)بود و چون به آن مذهب اقرار کرد بامر مهدی کشته شد."