هنرهای تجسمی و اندیشه انتقادی معاصر (6): هویت مجسمه های مدرن (به بهانه نمایش آثار پیشگامان مجسمه سازی نوین انگلستان) مقالة

"به هررو ما با مجسمه‌ چیزی را در زمان تجربه می‌کردیم که با نقاشی امکان‌پذیر نبود،اما«حجم زمان»به دنیای مانیتورها راه‌ پیدا کرد،امروزه به راحتی می‌توانیم در جایی که ایستاده‌ام حس حجمی یک عنصر را در تصویر تجربه‌ کنیم،از این‌جاست که در نمایشگاهایی از این دست سینما و حجم زمانی آن در کنار دیگر احجام حاضر می‌شود،همانطور که از بشقاب غذا در صندلی«مونا حاتوم»به درون حجمی دهان راه پیدا می‌کنیم‌ که در طول زمان ادامه دارد. آن سیالیت مدام گریخته و فرار در ظرف خاصی نمی‌گنجد و چون به هیات زمان می‌رسد یعنی به واقعیت مهاجرگونه زندگی ما،(آوره‌ای مدام در حرکت از این‌ جا به آنجا)حجم‌ها خیز بر می‌دارند که روبروی تماشاگر به حرکت درآیند،جایی که حجم به سینما نزدیک می‌شود چیزی که هسته زمانی آن در این ژانر هنری دنبال شده است. از این رهگذر می‌توان احساس کرد مجسمه‌هایی که با بعد زمانی در مکان موزه فرش زمین شده‌اند بازدارنده آن سیالیتی‌اند از طرح‌اندازی‌ انسانی که«زمان»به ناخودآگاه جهت یافته‌های حجمی‌اش را به سمت و سویی ناخواسته کشانده است 2-حجم و مکان از راه دیگری نیز می‌توان به تمایز مجسمه‌های امروزی با پیکره‌ها و تندیس‌های پیشین نگریست، مجسمه‌هایی که به عصر حاضر تعلق دارند و معاصرند بیشتر به چیدمان محیطی و در کل به هنر محیطی‌ و یا به هنر مفهومی(کانسپچوال)نزدیکند تا به حجمی ایستا و ثابت،بیشتر حالتی بداهه با فضایی که ارائه‌ می‌شوند پیدا می‌کنند،گویی مجسمه‌های دیروز را می‌توان جابجا کرد،اما حجم‌های امروزی طبق‌ شرایط محیط و فضای تغییر ماهیت می‌دهند."