پژواک زخم های پرومته در انسان امروز (به بهانه بزرگداشت زنده یاد استاد محمد علی مددی) مقدمة ومراجعة

"با این همه مجسمه‌هایش به آسانی‌ جایگاه خود را در قلب شهر و مردمش باز کرد،چرا که هنرش‌ را رسانه‌ای کرده بود تا با آن،سرود غربت انسان‌های بزرگ را در شهر و دیار خودشان بسراید. این حکایت غریب و تلخ در تاریخ هنر ایران کم یا بی‌سابقه نیست و متأسفانه این سرخوردگی درست‌ ستون فقرات هنر یکی مثل مددی را نشانه گرفت و خود را به‌ شکل نوعی«یأس فرهنگی»آشکار کرد. اما رفته رفته اسطوره‌ها را هم زیر سیطره دیوها یافت و ناگزیر به دیوها پرداخت و چنان افسون‌ آن‌ها شد که پیش از آن‌که یکی را تمام کند،به دیگری‌ می‌اندیشید. دیوهای مددی زاییده توهم هنرمندانه نبود،بکله نوعی‌ توهم‌زدایی بود؛تلنگری اجتماعی بود برای آنان که از سر خوش خیالی،دوران سیطره دیوها را سپری شده می‌دانستند و مددی دریافته بود که هنر هرگز نمی‌تواند بدون حضور دیوها، دوام و تراژدی خود را به تمامی اجرا کند."