یادداشت: مخاطبین ویژه مقالة

"شما با یک‌ جمله یا حتی یک حرف،باید چیزی را بسازید، پیریزی و تکمیل کنید که مثلا در لذت نقاشی‌ نیم ساعت برای آن فرصت دارید من زمانی به‌ خاطر احساسی کودکانه که میگفت چون دوبلور حرفه‌ای هستی و کار هنری میکنی نباید وارد کار تجاری شوی،این کار را نمیکردم،ولی پس‌ از ورود به این حیطه دیدم نه تنها بخشی از دانشم را خرج نمیکنم بل‌که به دانشم افزوده هم‌ میشود. تلویزیون نزد عدهء کثیری از مردم تا حد یک‌ سرگرمی‌ساز بی‌مایه نزول پیدا کرده است: بسیاری بخصوص آنها که خود را جزء روشنفکران و فرهیختگان جامعه(که البته تعدادشان هم به شکر خدا کم نیست)میدانند،عدم تماشای تلویزیون‌ و بی‌توجهی به آن را به عنوان یک تفاخر جمعی(!) نه تنها مطرح که فریاد میکنند؛البته نه به این منظور که نارضایتی خود را از کاستیهای این رسانه اعلام‌ کنند و حتی مسئولان تلویزیون را از ضعفهای آن‌ آگاه سازند،بل،به این دلیل که خود را جزء دسته‌ و گروهی قلمداد کنند که عضویت و وابستگی به‌ آن(میدانیم این عضویت را همهء ما بی‌هیچ مدرکی‌ میپذیریم)،برایشان شخصیت روشنفکر و صاحب‌ اندیشه را تعریف و تظاهر میکند؛ولی میدانیم همین‌ گروه خود را یکی از پروپاقرصترین(!)مخاطبان‌ تلویزیون است و نه تنها خبرها،گزارشها و برنامه‌های‌ جدی و نیمه‌جدی آن را تماشا میکند،بل‌که هر شب پای طنزهای شبانهء تلویزیون(که به راستی‌ اکثر آنها به سبب محتوا و ساختار کاستیهای بسیار دارند)،ساعاتی خوش میگذراند."