از زبان بلند حکایتهای مثنوی الأدب والفن

"روز بعد به هنگام ملاقات،حضرت سلیمان به‌ عزرائیل فرمود:مایهء عجب است،آیا تو می‌خواستی آن مرد را از خانه و کاشانه‌اش آواره کنی؟ گفتمش ای شاه جهان بی‌زوال‌ فهم کژ کرد و نمود او را خیال عزرائیل گفت:نگاه من به او از روی تعجب بود،نه از سر خشم؛زیرا خداوند به من فرمان داده بود که جان‌ او را در هندوستان بگیرم،ولی وقتی‌ اینجا دیدمش،متحیر گشتم،و در فکر فرورفتم و به خود گفتم که اگر او صدها بال هم داشته باشد،بعید است‌ که بتواند امروز خود را به هندوستان‌ برساند؛ولی وقتی به هندوستان رفتم، مرد را آنجا دیدم و جانش را ستاندم. تو هم کار جهان را همچنین‌ کن قیاس و چشم بگشا و ببین‌ از که بگریزم،از خود ای محال‌ از که برتابیم،از حق این وبال «حکایت عیبجوی غافل» روزی چهار نفر هندو داخل‌ مسجدی شدند و برای اطاعت پروردگار مشغول به رکوع و سجود گشتند هر کدام از آنها بر طبق نیتشان تکبیر گفتند و از روی درد و نیاز شروع به‌ نماز خواندن کردند در این حال مؤذن‌ برای گفتن اذان داخل مسجد شد و بانگ اذان سر داد."