یک دریچه آسمان الأدب والفن

"عشق انگشت نشان داد که او تابیده است‌ پیش او شور شهادت ز عسل شیرین‌تر آسمان میوهء احساس ز چشمش چیده است (به تصویر صفحه مراجعه شود) گرچه هفتاد و دو لاله همه از ایل بهار باغ سرسبزتر از او به جهان کی دیده است؟ اسب آرام رها کرد گلی را در خاک‌ کربلا دید که ماهی به زمین غلتیده است‌ کاروان عزم زیارت چو کند،برخیزید دل من مانده‌ترینی که همه لنگیده است حیدر منصوری بهار پرپر برای حضرت اباالفضل(ع) چه می‌شد پیش از آنکه کشته بودم باور خود را چهل منزل خودم بر نیزه می‌بردم سر خود را چه خواهد شد-خدایا-باغبان در پنجه طوفان‌ ببیند آخرین گل از بهار پرپر خود را نخواهد ماند خالی بعد از این مشک وفا،زیرا به دریا وام دادم بازوی آب‌آور خود را جنونی برقی زد امشب،من به رنگ آب پاشیدم‌ کنار دجله پیش از سوختن خاکستر خود را و عرض از کربلا تصویر کم‌رنگی‌ست هان ای عشق‌ دگر پرواز لازم نیست،بر گردان پر خود را سید فضل الله قدسی عطر سیب وردی بخوان قرار دل بی‌شکیب را اشکی ببار سنگ مزار غریب را یک نو بهار گر بشکوفد لبان تو میبوید آسمان و زمین عطر سیب را تنها به اشتیاق سلامی گذاشتم‌ در پشت سر هرآنچه فراز و نشیب را آتش گرفته روح کویرانه‌ام،زلال!"