"بهار آخرین تبلور شعر کلاسیک فارسی بود.
خاصه ادیب و گوینده که باید همواره بمسافات بعیده پیشاپیش قوم حرکت کند تا قوم را که فطرة دیرباور و مایل بتوقف است قدری پیشتر بکشد.
اغراق فکری و عملی همانست که گوینده خود چند قدم پیشتر از آنچه میخواهد قوم را بدان رهبری کند قرار گیرد و از آنجا قوم خود را آواز دهد تا قوم بدانجائی که باید رسید بطیب خاطر نزدیک شود و در جای طبیعی خود استقرار یابد...
ما در نثر و نظم باید پیش برویم و ابتکارات جدید را تقدیس کنیم و چون خریدار ادبیات درنتیجهء بسط تعلیم و تربیت در جامعهء ایرانی خود ملت خواهد بود و این بازار از دربارها و دولتها دیریست جدا شده است،خود ملت مصنوعات خوب را از بد تمیز میدهد و بالاخره آزادی زبان و فکر و نشر افکار در آینده،خود راه را برای نویسندگان جوان باز خواهد کرد و مکتب رئالیست،خواه در لباس سنن شعری و خواه در کسوت طرز جدید بوجود خواهد آمد."
(
, 
, 
)
