سهم پارسیان هندوستان در نگهداری فرهنگ ایران مقالة

بدین ترتیب در قرن پانزدهم تا هفدهم میلادی پارسیان هند در مسائل مذهبی شاگردان زرتشتیان ایران محسوب می شدند و ایرانیان با محبتی برادرانه آنان را راهنمائی می کردند، در همین زمان یعنی در سال 1089 یزدگردی (قرن هیجدهم میلادی) بود که از کرمان موبدی بنام جاماسب ولایتی، برای تعلیم مسائل دینی و اوستا و پهلوی بزرتشتیان هند، بشهر سورت Surat رفت و بآموختن اوستا و پهلوی به برادران پارسی همت گماشت. پس از ششماه مسافرت در دهم اوت همین سال به پوندیشری Pondicheri رسید و در سال 1758 میلادی بسورت Surat رفت و تا سال 1761 میلادی در شهر سورت ماند وبه مدت سه سال از استاد خود دستور داراب، یکی از شاگردان دستور جاماسب ولایتی (که از برای سرکشی برادران پارسی خود به هندوستان رفته بود) زبان فارسی آموخت و اوستا را ترجمه نمود و پس از مراجعت بکشور خویش فرانسه – در ترجمة مذکور کار کرد و سرانجام پس از دهسال بسال 1771 میلادی آن ترجمه را منتشر کرد. همزمان با انتشار آثار استاد پورداود، از طرف انجمن ایران لیگ (که بهمت سرکاوسجی جهانگیر و سردینشاه عدن والا وجی ک، نریمان ودیگران در سال 1922 میلادی در بمبئی تأسیس شده بود) کتاب بسیار مهم و ارزندة تحت عنوان ‹‹ پارسیان اهل کتابند›› نوشتة پروفسور طاهر رضوی استاد دانشگاه کلکته و با ترجمه پروفسور مازندی، بزبان فارسی چاپ و منتشر شد.