معلم، تو ققنوس عشقی (نثر ادبی) الأدب والفن

"آن روز که در سیاهی نفس می‌کشیدم و چشمانم جز قلهء روبه‌روی روستا را نمی‌دید،آن روزها که دلم غریبه‌ای در کوچهء کدر بی‌کسی‌ها و دل‌تنگی‌ها بود و کبوتر نگاهم بالی برای پرواز به دشت‌های ایثار و اخلاص نداشت،ناگاه آمد. معلم بزرگوارم: مانده‌ام که اینک چکونه«هیچی» چون من«همه‌ای»چون تو را بسراید،تو که‌ دست‌های صمیمی‌ات گل‌های بیداری و رهایی را در باغچهء ذهنم کاشت و هنوز همان‌ ترنم کلامت چون نسیم دل‌انگیز،روحم را می‌نوازد و نشستن در زیر سایهء یادت تماشایی‌ است. این دست‌های‌ لرزان چه‌قدر مسیرهای روشنایی را به‌ کودکان نمایانده است تا در بیراهه‌ها نلغزند. اینک مانده‌ام تو را چه بنامم:رسول‌ رهایی؟شعلهء شرف؟قلهء مغرور پربرف؟ چشمهء زلال محبت؟دست گرم یک مهربان؟ انگشت اشاره‌ای به سمت آسمان؟بارقهء امیدی در دل سیاهی؟راهی به سمت‌ رستگاری؟کتابی که هرگز بسته نمی‌شود؟ مناره‌ای که اذان رویش را در دل دشت‌ سربلند سر می‌دهد؟به راستی تو چیستی؟ ای همه خوب،ای از اوج آمده،ای دریا که‌ در قطرهء کلامم نمی‌گنجی."