در آفتاب ولایت (گزیده هایی از نهج البلاغه) مقالة

"در آفتاب‌ ولایت به عثمان بن حنیف،حاکم بصره آیا من دربارهء خود به این امر قانع باشم که مردم به من، امیر المؤمنین بگویند؛اما در سختی‌های روزگار با آنان شریک‌ نباشم؟یا در زندگی خشن و دشوار،اسوه و مقتدای ایشان‌ نگردم؟من برای این آفریده نشده‌ام که خوردن غذاهای پاکیزه، مرا سرگرم سازد و در این باره،همچون چارپایی باشم که افسار او را در کناری بسته باشند و همهء توجه و علاقهء او به علوفه و خوراک خود باشد یا همانند حیوانی رها و آزاد باشم که کار او به‌ هم زدن زباله‌ها و یافتن چیزی از میان آنها و پر کردن شکم خود از آن است و از قصه‌ی که برای او دارند(که سرش ببرند و گوشتش‌ را بخورند)غافل است. و نیز آفریده نشده‌ام که بیهوده رها شوم‌ و مهمل و بیکار بمانم یا رشتهء ضلالت را به سوی خود بکشم یا بدون اراده راه گمراهی را به‌پیمایم،گویی من گویندهء شما را می‌بینم که می‌گوید:هرگاه این(دو گردهء نان)خوراک پسر ابوطالب باشد،پس به‌راستی ضعف و ناتوانی،او را از نبرد با حریفان و جنگ با دلاوران،بازداشته است،آگاه باشید و بدانید که درخت کوهی و بیابانی(که از توجه و مراقبت برخوردار نیست)چوبش،از چوب‌های دیگر سخت‌تر و محکم‌تر است."