شبی در آغوش کوهستان یا سرگذشت یک چوپان جوان (یک داستان حقیقی) الأدب والفن

"ای ساعات سعادت با روای دقایق زیبای زندگانی من‌ باشد که روزی خاطرات شیرین شما از دیده‌ام اشک حسرت بریزد گرم صحبت بودیم،همینکه حرفش تمام شد پرسیدم: -این گوسفندها از آن خودتان است؟ لبخندی زد,گفت: -نه!این گوسفندها مال ارباب است،من چوپان او هستم‌ -ارباب شما چطور شخصی است و کجا است؟ -ارباب من شخصی پولدار و خیلی سخت و خشن و بد اخلاق است،با خانوادهخود در یک عمارت بسیار عالی و خوب‌ شهر زندگی میکند(در این هنگام مثل اینکه از حال طبیعی خارج‌ شده باشد به حرارت مخصوصی شروع کرد صحبت کردن) آری او در طهران در پایتخت کشور شش هزار ساله ایران در میان مشتی متمدن خدانشناس و بی‌همه چیز در ناز و نعمت از دنیا و مافیها بی‌خبر گرم عیش و شادی،خوش و خرم زندگی میکند، ولی من و امثال من بدبختها و سیه‌روزگارها که در این مملکت‌ خراب شده فراوانیم باید در میان آفتاب سوزان و سرماهای طاقت‌ فرسا و خشک‌کننده با لقمه نان خشکی سدجوع نموده برای آقایان‌ هزار گونه خالی و زحمت کشیده مایه را با رنج و محنت میسازیم‌ و آنها بمصرف کارهای لهو و لعب رسانیده و دسترنج و زحمت هزارها روز ما را که با ریزش عرق و خوردن سرمای سخت زمستان تهیه‌ شده است در چند لحظه صرف هوای و هوس خود میسازند."