برخیز - مجلة آئین اسلام الأدب والفن

"گفتن سخنانی که گفتم میل دارم هنگامی به مورد است که مردم شاد و خرم قرین راحت‌ و آسایش باشند یا اقلا ضروریات زندگی آنها تامین شده باشد تا انسان از کمالیات زندگی‌ برایشان بگوید اما برای مردمی که حالشان محتاج بوصف و بیان نیست و همه خوب میدانید که چسانست جز سختی که آنها را رهائی کند که چگونه خود را از این وضع تاسف‌آور نجات‌ دهند چیز دیگر نمیشود گفت و نباید گفت. و همچنان کم کرد و من گفتم نه تا رسید بعشرو گفت آیا ده یک تمام دارائی خود را بخشیده‌ای؟دیگر خجالت کشیدم بگویم نه و گفتم بلی،گفت من یکنفر سربازم،منصور بین‌ ماهی بیست درهم حقوق میدهد روزی کمتر از یکدرهم که مساوی دهشاهی ماست و تمام‌ دارائی من همین لباس مندرس و این شمشیر است و این رشته جواهر که تو بمن دادی برای من‌ خیلی قیمت دارد و با این میتوانم صاحب خیلی چیزها که ندارم بشوم بیا این رشتهء جواهرات‌ مال خودت و ترا فقط برای اینکه بمردم نیکی کرده‌ای و دارای صفات خوبی هستی آزاد میکنم‌ لیکن تا زنده‌ای همیشه نیکی کن و هرگز نیکی تو در نظرت جلوه نکند و مغرور نشوی و بدان که راه مردان بزرگتر از تو در عالم خدا هستند آنگاه رشتهء جواهر را در دامنم انداخت‌ و مهار شتر را رها کرد و برگشت و رفت."