ماه قدح نوش - مجلة دانش الأدب والفن

"از آقای رهی معیری ماه قدح‌نوش هوشم ربوده ماه قدح‌نوشی‌ خورشید روی زهره بناگوشی‌ زنجیر دل ز جعد سیه سازی‌ گلبرگ تر به مشک سیه پوشی‌ از غم بسان سوزن زرینم‌ در آرزوی سیم برو دوشی‌ خون جگر بساغر من کرده‌ ساغر ز دست مدعیان نوشی‌ بینم بلا،ز نرگس بیماری‌ دارم فغان،ز غنچهء خاموشی‌ دردا که نیست زان بت نوشین‌لب‌ ما را نه بوسه‌ای و نه آغوشی‌ بالای او،بسرو سهی ماند مژگان او،به بخت رهی ماند ای مشکبو نسیم سحرگاهی‌ از من بگو بدان مه خرگاهی‌ کای مه ز جان خسته چه میجوئی‌ وی گل،ز مرغ بسته چه میخواهی‌ روز مرا به فتنه سیه کرده است‌ آن زلف تیره چون شب دیماهی‌ آه و فغان من،بفلک برشد سنگین دلت نیافته آگاهی‌ با آهنین دل تو،چه داند کرد آه شب و فغان سحرگاهی! کوی توام بهشت برین باشد خاک رهت،سریر شاهنشاهی‌ ای همنشین بیهده‌گو،تا چند جان مرا،بخیره همی کاهی، بینی گر آن دو برگ شقایق را دانی بلای خاطر عاشق را افشان کند بنفشه بدوش او آن طرهء بنفشه فروش او مه گر بزیر نافه ندیدستی‌ بنگر بماه غالیه پوش او ای باد صبحدم که فرو خوانی‌ راز دل شکسته،بگوش او با او بگو که دوش نیاسودم‌ از هجر سیمگون برو دوش او عاشق بهای بوسهء او داند ساغر کجا و چشمهء نوش او!"