لطایف و ظرایف (سرقت ادبی) الأدب والفن

"شاعری این دو بیت را در هجای‌ «وحشی»و برادرش سروده و آن‌ها را به‌ سرقت ادبی متهم کرده است: وحشی و برادرش چو خلوت کردند در ملک سخن ترک خصومت کردند هر شعر که در کهنه کتابی دیدند بردند و برادرانه قسمت کردند نمونه‌ای از سرقت‌های ادبی و مشاجرات و درگیری‌های شاعران را در این باب می‌خوانید. و به طریق‌ کنایه در حق«قدسی»و«کلیم» گفته: دو دزدند کرده به هم اتفاق‌ یکی از خراسان،دگر از عراق و چون شعرای عصر را به دزدی‌ نسبت می‌کرد،«ملا غنی کشمیری» در مذمت او گفته: طغرا که بود روح کثیفش چو جسد با اهل سخن شدست دشمن ز حسد گوید که برند شعرم ارباب سخن‌ نامش نبرند،تا به شعرش چه رسد تهمت ناروا به ملک الشعرا بهار نقل شده است که عارف قزوینی، ملک الشعرا بهار را متهم کرده بود که اشعار شاعری به نام«بهار شیروانی»را با نام خودش‌ منتشر ساخته است4گفته بود و به یقین‌ نادرست گفته بود که: تو آنی و جز این نمی‌شایدت‌ وزین پس تخلص خزان بایدت!"