بالابند - مجلة بخارا مقدمة ومراجعة

"رفیق،یا بهتر گفته باشم،بزرگ‌تر و مایهء شادی و افتخار و دلگرمی ما و یکی از حجت‌های‌ به وجود آقایی و بزرگواری و شرافت و انسانیت،انسان فهیم و نازنین و پاکیزه(همهء این صفات‌ را برخلاف رسم سخنگویان مجالس عزا-که در لحظهء نام‌بردن از مرحوم باید به تکه کاغذی در دست رجوع کنند-بادقت و تعمد به‌کار می‌برم)،کریم امامی رفت و ناگهان یک تکه از هستی‌ عاطفی ما،از پشتوانه و پشتگرمی‌های ماها(و حتما خیلی‌های دیگر)فروریخت؛خیلی‌ها پراکنده در این جهان که از نعمت شناخت او در حدهای مختلف،از فصائل و مهربانی‌های او،از شیرینی طنز هشیارش،از مهر بی‌تظاهر آرام و عمیقش،همدلی و همراهی‌های بسیار مؤثر و سازنده‌اش برخوردار بوده‌اند و نگاه به بالای بلند او،استوار چون کوه،در عرصهء توفان‌ها ته دل‌ آن‌ها را قرص کرده،که انسان می‌تواند بماند و پاک و توانا و بی‌تزلزل بماند،آن‌چنان که لطمه‌ها ناله‌اش را در نیاورند و جای زخم‌ها را به کسان نشان ندهد و مدال نطلبد از ابنای روزگار به خاطر صبر وبزرگمردی و سالاری‌ای که جزو ذات او بود،که کریم بود."