خالی افتاده است اما خانه همسایه من الأدب والفن

"نیما یوشیج می‌گوید: آسمان یکریز می‌بارد روی بندرگاه. روی دنده‌های آویزان یک بام سفالین در کنار راه‌ روی«آیش»ها که«شاخک»خوشه‌اش را می‌دواند. روی نوغانخان،روی پل-که در سرتاسرش امشب‌ مثل اینکه ضرب می‌گیرند-با آنجا کسی غمناک می‌خواند. همچنین بر روی بالاخانه‌ی همسایه‌ی من(مرد ماهیگیر مسکینی که او را می‌شناسی). ایر رفیق من،که از این بندر دلتنگ روی حرف من با تست‌ و عروق زخمدار من از این حرفم که با تو در میان می‌آید از درد درون خالی‌ست‌ و درون دردناک من ز دیگرگونه زخم من می‌آید پر. بچه‌ها،زن‌ها، مردها،آنها که در آن خانه بودند، دوست با من،آشنا با من در این ساعت سراسر کشته گشتند. در نخستین ساعت بامداد آخرین روز بهار 1369 نقاش پیر و بیرحم طبیعت،رنگ سیاه به سرزمینهای‌ سرسبز گیلان و زنجان پاشید و هزاران تن از هم‌میهنان ما را با خود برد. ما این فاجعه را به همهء مردم بلا دیدهء وطنمان تسلیت می‌گوئیم و از خداوند بزرگ برای همهء رفتگان‌ طلب آمرزش و برای ماندگان آروزی شکیبایی داریم."