شعر - مجلة کلک الأدب والفن

"گر ابر در شب مهتابی کوهی ز پنبه فراز آرد، دارد مضایقه پوشالی از آشیانهء ویرانم. من سنگوارهء مرغ‌آسا،در بند این گله جا مانده، زین تنگنا که بجنباند جز پافشانهء مرغانم؟ وقتی دو یکدله می‌بینم منقارها به هم آورده، برمی‌جهد ز جگر آهی همچون شرارهء سوزانم. با آن‌که بسته درین سنگم،باز آن پرندهء دلتنگم؛ دیگر چگونه گشایم پر تا سنگوارهء بیجانم؟مرداد 67**نیمخوردهء موراندر کاسهء سرم مغزی،انگار نیمه گردویی؛ شوران بر او بسی موران با حرصی و به نیرویی. اندیشه‌های سودایی،موران سرخ یغمایی، مغزم غنیمت ایشان با خود کشیده هر سویی: این می‌خورد از آن پاری،وان می‌برد به انباری‌ هیچی نمانده زو،باری،تا سنجدش ترازویی. *این حال و این هوا با من،غم را ستیزه‌ها با من؛ گویی که جره شاهینی افتاده در پرستویی- وان گه عتاب یارانم،دشنام و طعنه بارانم‌ کان سان که از تو می‌زیبد،شعری چرا نمی‌گویی! گویم که مغز بیمارم جز این گمان نمی‌دارم‌ کاین نیمخوردهء موران گردد نصیب جارویی...."