ادب و هنر: زیبایی در دیوان شمس و مثنوی مقالة

"اینک چند نمونه از این مطلب را که‌ زیبایی‌های جهان هستی پرتوی از جمال لا یزال‌ است می‌آوریم: پس این پرده ازرق،صنمی مه‌رویی است‌ که ز نور رخش انجم همه زیور گیرند (دیوان شمس) *** ملاحت‌های هر چهره از آن دریاست که یک قطره‌ به قطره سیرکی گردد کسی کش هست استسقا؟ (دیوان شمس) جمال گل گواه آمد که بخشش‌ها ر شاه آمد ا گرچه گل بنشناسد هوای سازواری را اگر گل را خبر بودی همیشه سرخ و تر بودی‌ ازیرا آفتی ناید حیات هوشیاری را (دیوان شمس) *** چه چیز است آنکه عکس او حلاوت داد صورت را چو آن پنهان شود گویی که دوی زاد صورت را چو بر صورت زند یک دم ز عشق آید جهان برهم‌ چو پنهان شد درآید غم،نبینی شاد صورت را *** ز عکس رخ آن یار درین گلشن و گلزار به هر سو مه و خورشید و ثریاست خدایا *** همه از حسن تو یابد ماه و خورشید همه مغز از تو باید جدمی و جوزا *** چون عکس جمال او بتابد کهسار و زمین حریر و دیباست (دیوان شمس) *** باغ و طاووس‌اند هریک از جمالش با نصیب‌ زاغ را خالی ندارد گرچه بی‌آرایش است (دیوان شمس) ما به دریوزهء حسن تو ز دور آمده‌ایم‌ ماه را از رخ پرنور بود جود و سخا (دیوان شمس) تا اینجا نمونه‌های یاد شده از دیوان شمس‌ حاوی تشبیهات و استعاراتی لطیف بود که مولانا در آن بیان داشت که زیبایی هر پدیده‌ای در این‌ جهان،سایه‌ای سات از زیبایی مطلق."