غزلی از اوحدی مراغی معروف به اصفهانی الأدب والفن

"ز بازویت نربودند تا توانسائی‌ زمان خستگی و عجز و ناتوانی نیست! بملک زندگی ای. دوست رنج باید برد؛ دلی که مرد سزاوار زندگانی نیست. من و تو از پی کشف حقیقت آمده‌ایم. ازین مسابقه مقصود کامرانی نیست! بدفتر گل و طومار غنچه در گلزار بجز حکایت آشوب مهرگانی نیست. بنای تن همه بهر خوشی نساخته‌اند؛ وجود سر همه از بهر سرگرانی نیست. سپهر سنگدلست این سخن نهانی نیست!"