شعر و شاعری در اسلام مقالة

"بنابراین مقصود از آیهء (و ما علمناء الشعر) یا آیه (و الشعراء یتبعهم الغاون ) فقط مذمت از گفتن و شنیدن این‌گونه‌ سخنان است خواه در لباس نظم و یا نثر در آید ولی هرگاه منظور شاعر نمایاندن‌ دقت‌های لطیف ادبی باشد و یا اینکه مواد تشکیل دهنده سخن از نوع و برهان‌ یا خطابه یا جدل باشد نه تنها مذمت و کراهتی ندارد بلکه غالبا ممدوح و مایهء اجراست و لذا وقتی لبید شاعر گفت: الا کل شیئی ما خلا الله باطل‌ و کل نعیم لا محالة زابل (یعنی هر چیز غیر از خدا ناچیز است و هر نعمتی نابود خواهد شد)پیغمبر اسلام بمحض شنیدن آن فرمود ما زلت مؤیدا بروح القدس(یعنی ای لبید پیوسته‌ مؤید بروح القدس باشید)و مقصود از حدیث ان تحت العبرش کنزا مفتاحه لسان‌ الشعراء نیز همین گونه شاعران یعنی متکلمان باین گونه سخنان برهانی و خطابی‌ و جدلی میباشد از این جهت است که در آیه شعراء نیز با وجود بدگوئی از شاعران در ذیل آن اضافه شده الا الذین آمنوا و عملوا الصالحات و اذکر و الله کثیرا و انتصرو من بعد ما ظلمو که در این آیه شاعران حقیقی استثنا شده و مورد ستایش‌ قرار گرفته‌اند."