یاد آن مهربان - مجلة کلک أخبار وتقارير

"در این بین رو به‌ من کردند و گفتند:«به من قول بده که همیشه در کنار این خانواده بمانی و محبت خود را از آنها دریغ نکنی»و تأکید داشتند هک دلم می‌خواهد،تا این عزیزانم کمبود محبت را احساس نکنند. «دایی جان را به بیمارستان آورده‌ام»لحظاتی بعد که سیاهی شب بر همه‌جا بال گسترده بود دوباره‌ زنگ تلفن زده شد. این بار دیگر تاب و توان خود را از دست داده بودم. در تمام طول راه،به این فکر می‌کردم که‌ چگونه جالی خالی این وجود مهربان،نازنین را تحمل کنم حس غریبی بود،وقتی به خانه نزدیک‌ شدم،گویا خودشان در را به روی من گشودند. ولی‌ چگونه؟چگونه می‌توانستم اتاق ساده و بی‌تکلف ایشان را بدون حضورشان تحمل کنم؟اتاقی‌ که سراسر عشق بود و محبت. همیشه برای من تجسمی از معصومیت و صداقت بود،و چقدر از دردهای مردم رنج می‌کشید و نگران بود."