سپاس - مجلة روانشناسی جامعه مقالة

"پتی می‌دانست که من در حال احتضار هستم ولی هنوز در چشم‌هایش برق امید دیده می‌شد. من از اینکه وجود آن همه برای پتی ارزشمند بود خوشحالم بودم. تنها حضور پتی برای از بین رفتن احساس درد و ترسم،کافی‌ بود. انگار همه‌شان‌ دوره‌ی فرشتگی دیده بودند!پتی بعدها راز اینگونه‌ بودنش را با من در میان گذاشت و آن ارتباطی بود که با خداوند داشت. بدنش لحظه‌به‌لحظه درخشش‌ بیشتری پیدا می‌کرد و این به خاطر هدفی بود که‌ داشت و بدون هیچ گونه چشم داشتی آن را ادامه‌ می‌داد. آیا پتی احساس تشکر و سپاس مرا به خاطر آرامشی که به من داده بود می‌دانست؟ من غرق این اندیشه بودم و هیجان زده به انسانی‌ که در حد کمال کمکم کرده و هرگز کلمه‌ای از سپاس مرا از زبانم نشنیده بود فکر می‌کردم. او قبلا هم اینجا بوده و این کار را برای کس دیگری هم انجام داده‌ بود."