ملخص الجهاز:
"انتخاب بهترینهای جشنواره یازدهم از میان اینگونه آثار بود و چنین به نظر میآمد که امکان تداوم سینمای اجتماعی تثبیت شده است؛از کرخه تا راین(ابراهیم حاتمیکیا)،سارا(داریوش مهرجویی)،هنرپیشه(محسن مخملباف)،یک بار برای همیشه(سیروس الوند)و خون بس (به تصویر صفحه مراجعه شود) (ناصر غلامرضایی)،جایگاه برتری به دست آوردند و در این میان،یک بار برای همیشه که تاکنون مهمترین و واقعگراترین اثر سازندهاش به شمار میرود،با دریافت سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اول زن،همچنین فیلم از کرخه تا راین با کسب عنوان بهترین فیلم و دریافت جایزهی بهترین چهرهپردازی و فیلم سارا با کسب مقام بهترین فیلمنامه و بهترین بازیگر نقش دوم زن، موقعیت ممتازتری را به خود اختصاص دادند.
هرچند،بسیاری از آثار برگزیدهی جشنواره دهم علاوه بر تأیید هیأت داوران،در اکران عمومی هم با استقبال خوب و گاه پرشور مخاطب عام روبهرو شدند و برای نخستین بار،بین انتخاب جشنواره و ذوق پسند تماشاگران رابطهی معقول و متناسبی به وجود آمد و این امید جان گرفت که در دورههای آینده نیز روند موجود ادامه داشته باشد و موقعیت سینما را در عرصهی فرهنگ و اقتصاد به نتیجهی مطلوب برساند،اما در عمل؛چنین روندی به بنبست رسید و بار دیگر جریان تولید فیلم سردرگم و مختل شد و با-پیش زمینه مأیوسکنندهای که وجود داشت-هیأت داوران جشنواره دوازدهم،هیچ اثری را شایستهی عنوان بهترین فیلم به مفهوم مطلق ندانست و با اهدای سه جایزهی ویژه شامل سیمرغ بلورین به حماسه مجنون(جمال شورجه)،سمیرغ بلورین به تیک تاک (محمد علی طالبی)و دیپلم افتخار به آخرین شناسایی(علی شاهحاتمی)،مشکل انتخاب بهترین فیلم به مفهوم مطلق را حل کرد و در نهایت،سینمای جنگ را بیش از همه مورد لطف و مرحمت قرار داد."