ملخص الجهاز:
"میتوان گفت به صورت عملی،این توافقنامه هیچ تاثیری بر راه حل عربی-اسراییلی نگذاشت،زیرا که توافقی اجرایی در مورد برگزاری کنفرانس بین المللی بود که قبلا از سوی آمریکاییها پیشنهاد شده بود و به منزله یک دستور کار آمریکایی برای حکومت اسراییل محسوب میشد،اما ملک حسین این توافقنامه را بسیار مهم میدانست،زیرا که موقعیت وی را در جهان عرب تقویت مینمود و او را به عنوان تنها شخصی معرفی میکرد که توانسته اسراییل را به یک کنفرانس بین المللی-که همیشه آن را رد میکرد- بکشاند.
البته وی این موضع را به صورت آشکار نشان نمیداد، اما شواهد زیادی حاکی از حساسیت اردن در این خصوص بود؛از جمله نامهای که امیر حسن،ولیعهد(سابق)اردن در 8 مه 9891 به دنیس راس،یکی از مقامات عالیرتبه وزارت خارجه آمریکا فرستاد و در آن فکر برگزاری دیدار اسراییلی-فلسطینی را در قاهره-برای مذاکره در مورد انتخابات و در جهت تشکیل هیئت فلسطینی مورد پذیرش اسراییل-مورد انتقاد شدید قرار داد و گفت:«توهماتی وجود دارد که انتخابات، جانشین سازش خواهد بود.
که برای رسیدن به یک راه حل با اسراییل مبتنی بر همکاری اردنی-فلسطینی تلاش میکردند،بر خلاف تندروان مورد تایید سازمان آزادیبخش فلسطینی که ترور و راه حلهای بدون حضور اردن را تشویق مینمایند، گشایش بانکهای اردنی در این مناطق،یکی از تغییرات سیاسی این نگرش بود،اما این بانکها در پی گفتگوی بین ملک حسین و شیمون پرز که پست وزارت امور خارجه در حکومت اسحاق شامیر را به عهده داشت، گشوده نشد."