خلاصة:
از اویل قرن پنجم هجری،با گسترش قلمرو غزنویان و فتوحات سلطان یمین الدوله محمود غزنوی در هندوستان،بتدریج زبان و شعر و ادب فارسی به آن مناطق هم نفوذ یافت و با مرکزیت شهرهایی چون غزنین در جنوب شرقی خراسان و لاهور در شبه قاره،زمینههای نفوذ بیشتر آن در بلاد شمالی هند و سپس سایر مناطق فراهم گردید. از میان حدود 170 شاعر قرن پنجم که شناخته شدهاند و شعری از آنها باقی مانده است،سه تن به شبه قارهء هند بویژه به لاهور منسوب هستند و قدیمترین سخنوران منتسب به هند محسوب میگردند.این سه تن شاعر عبارتند از:روزبه نکتی لاهوری،ابو الفرج،رونی لاهوری و مسعود سعد سلمان لاهوری. روزبه نکتی از نظر زمان مقدم بر دو شاعر معروف دیگر است که تحقیقا مربوط به نیمه اول قرن پنجم است و در حال حاضر به استناد منابعی که در دست داریم باید او را نخستین شاعر پارسیگوی منسوب به شبه قاره هند به حساب بیاوریم.او اصالتا ماوراء النهری است و اصل او به شهر«نکت»یا«نکث»از شهرهای ایالت چاچ ماوراء النهر برمیگردد و تنها بیست بیت شامل یک قصیده ناقص،یک قطعه، یک رباعی،یک قطعه دو بیتی و دو بیت مفرد از او باقی مانده است.
ملخص الجهاز:
"نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهید باهنر کرمان دوره جدید،شماره اول،بهار سال 1376 نخستین سخنور پارسیگوی منسوب به شبه قاره دکتر محمود مدبری دانشگاه شهید باهنر کرمان خلاصه: از اویل قرن پنجم هجری،با گسترش قلمرو غزنویان و فتوحات سلطان یمین الدوله محمود غزنوی در هندوستان،بتدریج زبان و شعر و ادب فارسی به آن مناطق هم نفوذ یافت و با مرکزیت شهرهایی چون غزنین در جنوب شرقی خراسان و لاهور در شبه قاره،زمینههای نفوذ بیشتر آن در بلاد شمالی هند و سپس سایر مناطق فراهم گردید.
از اوایل قرن پنجم هجری با گسترش قلمرو غزنویان و فتوحات سلطان یمین الدوله محمود غزنوی در هندوستان،بتدریج زبان و شعر و ادب فارسی به آن مناطق هم نفوذ یافت و با مرکزیت شهرهایی چون غزنین در جنوب شرقی خراسان و لاهور در شبه قاره، زمینههای نفوذ بیشتر آن در بلاد شمالی هند و سپس سایر مناطق فراهم گردید.
مرحوم نفیسی در ذکر شاعران قرن پنجم در حوزه غزنویان چنین نوشته است: «ابو عبد الله روزبه بن عبد الله نکهتی که تخلص او را نکتی نیز ضبط کردهاند ولی روایت اول صحیحتر مینماید.
11 با توجه به منقولات این آثار،میتوان گفت که ابو عبد الله روزبه بن عبد الله نکتی لاهوری از شاعران نیمۀ اول قرن پنجم و از مداحان سلطان مسعود بن محمود غزنوی است و هیچ دلیلی بر حیات او تا عصر سلطان ابراهیم بن مسعود(یعنی بعد از450 ه) در دست نست و گفتۀ مرحوم نفیسی در کتاب تاریخ نظم و نثر،در این مورد،اساسی ندارد."