سوخته - مجلة ادبیات داستانی الأدب والفن

"وقتی سرگرد دهقان دور شد دوباره‌ خودم اسلحه‌ها را شمردم و دیدم حق با او بود و در را بستم و دویدم به طرف برجکی‌ که شهریار آن‌جا پست می‌داد. خودم در اتاقک‌ را باز کرد و گفت:«چی شده؟» همان‌طور که نفس‌نفس می‌زدم گفتم: مرتضی تورانی سوخته «یکی از اسلحه‌ها کمه،فکر کنم یکی اون‌ رو برداشته» -خاک بر سرت کنن چطور نفهمیدی؟ -نمی‌دونم،به خدا نمی‌دونم،طور و خدا یه کاری بکن!گفت اگه تا یه ساعت دیگه‌ نیاوردیش از پادگان فرار کن!» در اتاقک را بست و پاکت سیگارش را درآورد و یک فحش ناموسی داد. چند بار سعی کردم به تنهایی از چاه‌ بیایم بالا اما در نیمه‌های راه پایم سر می‌خورد و به طرز چندش‌آوری روی جنازه می‌افتادم. برای‌ چندمین بار تلاشم را شروع کردم و باز هم‌ با فشار دادن کف پاهایم به دیواره چاه پشتم‌ را محکم چسباندم به طرف دیگر و با کمک‌ دستها و حرکت آرام پاهایم کم‌کم خودم را می‌کشیدم بالا."