مسافر - مجلة ادبیات داستانی الأدب والفن

می‌دانم همه اینجا به سفر می‌روند و تو همینجا هستی،همین‌ امروز و همین ساعت. من اینجا دنبال تو آمده‌ام و چشمهای آبی‌ات و چهرهء آشنا و صمیمی‌ات،تنها نشانه‌هایی هستند که من از تو دارم. یک لحظه‌ در یک جفت چشم آبی،چشمم از حرکت می‌ایستد و خیره‌ نگاه می‌کنم،در سالن بالا می‌روم و پایین می‌آیم و گاهی‌ مسافرهایی که عجله دارند،با ساکهایشان رد می‌شوند و به من‌ تنه می‌زنند. از سالن بیرون می‌آیم و همراه آن سروصدای اتوبوسها و عده‌ای که از هر طرف اسم شهری را صدا می‌زنند،تن و دلم را پر از اضطراب و آشفتگی و ترس می‌کند. دریغ از تنهایی میان این همه آدم،آدمهایی که فقط به خودشان و فقط به‌ سفر خودشان و فقط به مسافر خودشان می‌اندیشند... نیمه شب است و چیزی را که روی دیوار اتاق،مدتها پیش‌ از رفتنت نوشته‌ای و می‌گفتی از بود است،زمزمه می‌کنم: «از همراهی مهر پدید می‌آید و از مهر،رنج چون این رنج را که از مهر می‌تراود نوشیدی، چونان کرگدن تنها سفر کن...