خلاصة:
در بررسی سابقه نشریات ادبی ایران از ابتدا تا به امروز دو نکته از میان دیگر موارد قابل توجه و مطالعه میباشد.یکی اینکه نشریاتی که روش، نوع و تخصصشان صرفا ادبی باشد بسیار معدوداند،دیگر اینکه اینگونه نشریات در کنار پرداختن به دیگر مطالب فرهنگی،هنری،اجتماعی و سیاسی،ادبیات را نیز مد نظر قرار دادهاند. برای کشوری که پیشنهء ادبیات و ادب آن بسیار طولانی،غنی و قوی است و مفاخر ادبی آن آوازهء جهانی داشته و دارند و همواره مورد ستایش جهانیان قرار گرفتهاند،این تعداد مجله ادبی چه از نظر کمی و چه از دیدگاه کیفی در خور و شایسته نمیباشد. آنچه در پی میآید بررسی پیشینهء تاریخی،موقعیت و جایگاه فعلی نشریات ادبی میباشد.
ملخص الجهاز:
"اما به دلیل شرایط انقلابی و پس از آن آغاز جنگ و توجه افکار عمومی، روشنفکران و نویسندگان به اینگونه مسائل و ورود آنها به جریانات غالب جامعه،بین سالهای 65-06 این رونق متوقف شد و تا مدتی عرصهء مطبوعات از حضور نشریات ادبی خالی میشود.
این مجله در ابتدا با درج (به تصویر صفحه مراجعه شود) مطالب و گزارشهای اجتماعی با مضمون جوانان و موضوعات روز در جذب مخاطب عادی موفق بود و در کنار آن مطالب ادبی و هنری خوبی را چاپ میکرد و از سال 27 رشد محسوسی داشت،اما مشکلات مالی و انتشار گاهگاهی آن لطمهای به این نشریه زد.
همچنین نشریاتی به ادبیات میپردازند که ادبیات موضوع کارشان نیست و جالب اینکه بیشتر مخاطبان ادبی گرایش به مطالعهء این دسته از نشریات دارند که دلیل آن را میتوان عدم حضور نشریات ادبی مفید و تخصصی دانست.
به عنوان مثال مجلهء کیان تخصص فرهنگی،ادبی،هنری و اجتماعی دارد،اما به حوزهء«دین»بیشتر میپردازد،در حالی که آدینه یکی از تخصصهایش«مذهب»است اما به آن توجهی نشان نمیدهد و یا نگین که انتشارش در دههء 04 آغاز شد در کنار چاب مقالات ادبی-که هنوز هم پس از سه دهه تازگی دارد-مطالب سیاسی،اجتماعی و اقتصادی نیز گنجانده است.
از دیگر نشریات ادبی این برهه که رویکرد سیاسی داشتند،یکی مجله آینده بود که مقصود خود را وحدت ملی قرار داده بود و سیاستمداران و نویسندگانی مانند فروغی،تقیزاده،دشتی،کسروی و (به تصویر صفحه مراجعه شود) دولتآبادی در آن قلم میزند و نیز مجله دنیا که موضوعات را از منظر اصول مادی جهانبینی ماتریالیسم و دیالکتیک تحلیل و تبیین میکرد."