ملخص الجهاز:
"اصطلاح«شی‌ء»را می‌توان مانند جهان در پرانتز قرار داد؛ مگر اینکه در ادامه رساله متوجه شویم که ویتگنشتاین از شی‌ء نیز منظور خاصی دارد ولی اصطلاح«بوده»را نمی‌توان در پرانتز قرارداد چون اصطلاحی خاص این رساله است.
اگر روی تفاوت معنایی«تمامی آنچه است (is everything that) و«مجموع (totality) »آنگونه که در آن دو گزاره استفاده شده‌اند تفاوتی قائل نشویم و دقت عبارات گزاره را تا این حد نداریم که نیاز به تعبیر و تفسیری تا این حد ریشه‌ای درباره معنای واژه‌هایش باشد(یا لا اقل در این مورد این دقت را لازم ندانیم)،این نتیجه حاصل می‌شود که«وضع واقع»همان «بوده»است.
ولی دلیل اینکه ویتگنشتاین برای یک مفهوم از اصطلاح مختلف استفاده کرده چیست؟با در کنار هم قرار دادن گزاره‌های 1،1/1،1/1/1،و 2/1/1 می‌توان چنین نتیجه گرفت که«بوده»و«وضع واقع»،هر دو اشاره به یک پدیده دارند؛با این تفاوت که وقتی«بوده»عنوان می‌شود، ذهن متوجه معنای وجودی و ماهیت این پدیده است ولی وقتی«وضع واقع»عنوان می‌شود ذهن متوجه نحوه قرارگیری اجزای آن بوده در کنار هم یا موقعیت آنها نسبت به هم می‌شود.
باتوجه به تصویری که ویتگنشتاین تا اینجا ساخته و جهان را مجموعه‌ای از بوده‌ها دانسته که همان اشیایی هستند که در موقعیت‌های مشخصی نسبت به هم قرار گرفته‌اند، می‌توان بین فضای منطقی و وضع واقع ارتباط قائل شد؛یعنی فضای منطقی همن موقعیت اشیاء است نسبت به هم.
(و با این توضیح که شی‌ء در جهان ویتگنشتاین جایی ندارد و فعلا بالاجبار از این واژه استفاده می‌شود)این موقعیت همان فضای منطقی است؛یعنی فضای منطقی روح جهان ویتگنشتاینی است.
او در گزاره 2/2/1/0/2 به توضیح بیشتر شی‌ء می‌پردازد:«شی‌ء خودایستا (independent) است، تا آنجا که بتواند در همه موقعیت‌های ممکن چیزها واقع شود ولی این صورت خودایستایی یک صورت ارتباط با وضعیت چیزهاست؛یعنی یک صورت ناخودایستایی است»."
(
, 
, 
)
