خلاصة:
جمهوری اسلامی ایران در دو دههء نخست حاکمیت خود،در سیاست خارجی فراز و نشیبهای بسیاری را پشت سر گذاشته است.ایران اسلامی بنا به جایگاه و هویتش در تعامل با نظام بین الملل با ایجاد نظام گفتمانی در هر دوره به تبیین و تعریف خود،دشمنان،متحدان،رقیبان،منافع،اهداف و روشهای رسیدن به این اهداف پرداخته است.در سالهای پس از انقلاب در متن(حوزه)سیاست خارجی گرایشهای لیبرال،مذهبی،راست و تکنوکرات را در بستر تفکر روشنفکران انداموار میتوان دید.آنچه در این نوشتار بررسی شده طرح گفتمانی قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران در دههء نخست انقلاب و پرداختن به فضای گفتمانی دولت سازندگی است.موضوع کلیدی پژوهش،این نکتهء مهم است که در تحلیل گفتمانی،سیاست خارجی همواره باید نسبتی متعادل از سطح خرد و کلان قدرت را در نظر بگیرد تا منافع ملی در راهبردی بلندمدت تحقق یابد.تجربههای دههء اول انقلاب و عصر سازندگی میتواند آموزه باشد به گونهای که یکی از دو سطح فدای دیگری نشود و همواره به منافع ملی توجه شد.
ملخص الجهاز:
"سکینه ببری گنبد**بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران از 7531 تا 6731
اسلامی ایران در دههء نخست انقلاب و پرداختن به فضای گفتمانی دولت سازندگی
دههء 0891،رویکرد جدیدی پدیدار شد که با قرار گرفتن در حد فاصل میان این دو نظریه،طرحی نو برای مطالعهء واقعیتها،پدیدهها و رفتارهای بین المللی ارائه کرد که به
آنها ایجاد میشود؛بدین ترتیب رفتار سیاست خارجی دولتها به این بستگی دارد که افراد
در این دیدگاهها،زبان بزرگتر از گفتمان است اما در تحلیل انتقادی گفتمان
سیاست خارجی جمهوری اسلامی نیز فراز و نشیبهای گوناگونی داشته است.
جمهوری اسلامی ایجاد شد،نشان از این داشت که سیاست خارجی در جمهوری اسلامی ایران همواره تابع پویاییهای درونی انقلاب و آثار آن بوده است.
بیان دیگر سیاست خارجی جمهوری اسلامی و شیوهء مرزبندیهای سیاسی آن،ریشه در
برای توضیح چگونگی ایجاد فضای گفتمان انقلاب اسلامی باید به یک تقسیمبندی
مهمترین تشکل این گروه،حزب جمهوری اسلامی بود که رهبران آن،اندیشه و منش سیاسی حزب را براساس اندیشهها و رهنمودهای امام
که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران براساس استقلال و عدم تعهد پیش
جمهوری اسلامی ایران میتواند نشاندهندهء گرایش جدید در سیاست خارجی جمهوری
چنانچه گذشت وضعیت بین المللی بر آرایش سیاسی جمهوری اسلامی ایران اثر
گرایش جدید سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران ناشی از انشعبا جناح
بخشیدن به این مفاهیم بایست یک سیاست خارجی موفق را برای کارگزاران فراهم میکرد.
از دیدگاه تحلیل گفتمان،جمهوری اسلامی ایران در این دوران برای تعریف
هرگونه مفصلبندی به نفع یکی از دو سطح میتواند سبب ناکارکردی سیاست خارجی شود؛مثال شایان توجه این موضوع دوران سازندگی است."