برزخ (همنوایی و بوف کور) مقدمة ومراجعة

"زبانی که می‌تواند در صحنهء دعوای پروفت و سید شتاب وقایع را به خوبی‌ منعکس کند،و یا در توصیفی چنین زیبا،هرجا که‌ خواست،به رمان وقار و تشخیص یک متن ادبی کهن‌ را ببخشد: شبی که در ده«دوست محمد»بر آن صفه‌ی گلی، که از هر سو احاطه در شب و بیابان بود،نشستیم و بهرام نارویی ربابش را برداشت و با زبانی که از آن‌ هیچ درنمی‌یافتیم نغمه‌هایی سرداد که جن‌زده و گنگ‌ و تبدار غرقه‌ام کرد در رخوت شبانه‌ی ستارگان حس‌ کردم مرده‌ام،و این صدای جادویی نه از آن‌ خنیاگری بلوچ که صدای نکیرومنکر است که، مهربان و تبدار،نامه‌ی اعمال مرا می‌خوانند. فضای‌ پرتنش و فاقد آرامشی که ظاهرا به واسطهء حضور ناخوشایند پروفت به وجود می‌آید درواقع گونه‌ای تأکید بر این واقعیت است که راوی به عنوان گناهکاری که‌ باید عقوبت شود سرنوشتی خواهد داشت که سایر گناهکاران هم به آن دچار خواهند شد."