در جلسات روانکاوی الأدب والفن

"البته فکر این‌ که در حال انجام کاری بودم که می‌توانست آن‌ها را بترساند،جلسات مشاورهء روانی را در نظرم جذاب و در عین حال نفرت‌انگیز می‌کرد. شاید با توجه به این که پای«روانکاوی»در بین بود که به خودی خود امری ناخوشایند،تلخ و بی‌رحمانه است،به کار بردن واژهء«عاشق» تعبیری نارسا باشد. به حرف‌هایم،پول می‌دادم هم ناراحت‌کننده بود،پولی که می‌دادم بابت صبوری‌ او با من بود(با این که می‌دانستم که بیمار منم،اما احساس می‌کردم خیلی با من مدارا می‌کند. این موضوع گرچه ناراحتم می‌کرد، اما در عین حال به من احساس آرامش می‌داد،چون وقتی در تنهایی به خودم فکر می‌کردم،گاهی احساس می‌کردم عجیب‌تر و تنهاتر از آنم که حقی هم برای زندگی کردن‌ داشته باشم. اما بیماری من-اگر بیماری‌ای‌ وجود داشت-بیماری روح بود و واژگانی که هر روز بین ما جاری بود،به روحم‌ مربوط می‌شد و به عقیدهء من در چنین رابطه‌ای نمی‌توانست برای یک دوستی و همدلی‌ متقابل جایی نباشد. و با این حال احساس می‌کردم که جایی برای همدلی و دوستی در آن مطب می‌توانست وجود داشته باشد و اگر شبحی رنگ پریده از این مفاهیم پدیدار می‌شد،باید از گفت‌وگوی‌مان رخت برمی‌بست. من خواب دختر و مادرم را دیده بودم و این نشان دهندهء هیچ چیز نبود جز این که به سادگی دلم برای آن‌ها و به خصوص دخترم تنگ شده بود،چون چند ماهی بود او را نمی‌دیدم. سال‌ها گذشت و هر موقع به جلسات روانکاوی‌ام فکر می‌کردم،همیشه در نظرم به عنوان یکی‌ از آن انبوه کارهایی جلوه می‌کرد که شروع کرده بودم بدون آن‌که تمام کنم،حالا یا به‌ دلیل بی‌نظمی،یا بی‌عرضگی یا آشفتگی خاطر."