خلاصة:
انتشار الکترونیکی آثار ادبی و هنری و حقوق مرتبط، که به دو صورت عرضة آنها در اینترنت و دیجیتالی نمودن آنها، به‌طوری که در دیسکت‌ها و یا سایر حامل‌های الکترونیکی به‌وسیلة ابزارهایی مانند: رایانه، تلفن همراه و... قابل استفاده شوند، خطرات زیادی برای صاحبان آثار ایجاد کرده است. در نتیجه لازم است قانونگذار و دانشمندان حقوق، قواعد و مقررات مناسبی برای حل معضلات پیش آمده در عصر اطلاعات و دیجیتال وضع کنند.
ملخص الجهاز:
"سؤالی که مطرح می‌شود این است که؛ آیا واگذاری حقوق مادی به ناشر، مؤلف را از عرضة اثر خود در اینترنت و یا دیجیتالی کردن آن بازمی‌دارد و فقط ناشر حق عرضه دارد؟ حال اگر عرضه در اینترنت و یا دیجیتالی کردن اثر تحت حقوق پیش‌گفته باشد، باید حکم به انتقال آن داد، ولی اگر شکل این بهره‌برداری و حقوق مؤلف متفاوت با فضا و محیط فیزیکی باشد، ناشر یا منتقل‌الیه حقوق مادی، چنین حقی را نخواهد داشت؟ شاید گفته شود؛ بدون شناسایی حق جدید در فرض مسئله، چون حقوق پدیدآورندگان منحصر در حقوق مادی نیست و حقوق معنوی نیز برای آنان شناسایی شده است که قابل انتقال به دیگران نیست و از آنجا که عرضة اثر در اینترنت، با توجه به گسترة جهانی آن ممکن است به دلیل نوع و شیوة عرضه، مخالف با حقوق معنوی مؤلف باشد و امکان تجاوز به آن را شدت بخشد و از سوی دیگر، می‌توان گفت قصد طرفین فقط محدود به وسایل و ابزاری است که در زمان انعقاد قرارداد وجود داشته است، بنابراین منتقل‌الیه حقوق، حق عرضة الکترونیکی اثر را ندارد.
متأسفانه در قانون تجارت الکترونیکی کشور ما، فقط به شناسایی حقوق پدیدآورندگان بسنده شده است و نسبت به استتثنائات وارد بر حقوق آنها، حکمی مقرر نشده است، در حالی‌که در معاهدة وایپو و مقررات سایر کشورها، از جمله ایالات متحده، بنا بر اصل وجود محدودیت در حمایت از آثار، استثنائات متعددی در محیط مجازی شناسایی شده است که می‌توان به نداشتن مسئولیت کیفری برای مراکز آموزشی در از کار انداختن تدابیر فنی حمایت از آثار اشاره کرد (Paul Edward Geller, op."
(
, 
, 
)
