تانگوی آرژانتینی مقالة

"واقعا در آن خیال بافی‌ کودکانه در او نبود؛چگونه می‌توانست آن همه موجودات‌ عجیب و غریب آهنی را از اجزای اتومبیل‌های کهنه خلق کند؟!از آخرین آثاری که در سال‌های پایانی عمرش م ساخت؛یک‌ ارکستر موسیقی بود که اسمش را-بیلی باند-گذاشته بود و قطعه‌ اصلی هریک از نوازندگان و سازهاشان یک-بیل-باغبانی بود!و ژازه با اشاره به نوازندگان آهنی،یکی از دوستان و اطرافیانش را نام‌ تانگوی آرژانتینی خسرو سینایی می‌برد و مثلا می‌گفت:«این تو هستی!»یا این که:«این فلانی‌ است!»واقعا میان فرد ذکر شده و نوازندگان آهنی شباهت‌هایی‌ هم بود. دوستانش عادت کرده بودند که از طنز گزنده او نرجند؛ چنان‌که من هم هرگز از آخرین جمله‌ای که به من گفت:نرنجیدم‌ و فقط خندیدم و از اتاقش در خانه سالمندان خارج شدم و به کنار دوست هنرمندم غلامحسین نامی رفتم که کنار باغچه ایستاده بود؛ در سکوت عینکش را برداشت،اشک‌هایش را پاک کرد و به من‌ گفت:«بریم!» هنوز در اتاقم نشسته‌ام؛یک تانگوی آرژانتینی دیگر در اتاق طنین‌ انداخته و می‌نویسم."