"آن روزها رشد گالری‌های دولتی و خصوصی مانند امروز نبود و البته،از سالن‌ها و گالری‌های وابسته با سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران هم خبری نبود!سال‌ها طول کشید تا موزه به جایگاه اصلی و کارکرد اصلی خود پی برد(در سال‌های آغازین دههء 08 خورشیدی از برگزاری دوسالانه‌ها در این موزه ممانعت به عمل آمد).
این اتفاق،در وهلهء نخست،بیننده را بی‌اختیار به یاد نمایشگاه‌های موزه هنرهای معاصر در سال‌های دههء 06 خورشیدی می‌اندازد و در وهلهء بعدی،سؤال‌هایی را به ذهن متبادر می‌کند؛مانند:آیا هنوز هم تعداد گالری‌ها کم هستند-مانند دو دههء پیش-که مؤسسهء صبا انجام چنین کاری را بر خود فرض نداسته است؟آیا مرکزی مانند مؤسسهء صبا باید تا این حد بر فعالیت‌های نمایشگاهی ریز شود که برگزاری نمایشگاه‌های فردی و گروهی را،که بیشتر دانشجویی و در اولین گام هستند،برنامه‌ریزی و ا جرا کند؟برپایی نمایشگاه چاپ سیلک با عنوان جوانه‌های آغاز،از آثار دانشجویان دانشگاه جامع علمی-کاربردی واحد قزوین،از چه ویژگی و اهمیتی برخوردار است که در این مجموعهء فرهنگی برگزار شد؟کدام منطق،آثار دانشجویی و کارگاهی را، که خام دستانه‌اند،برای حضور در مؤسسه‌ای که می‌بایست مرکزی برای تولید اندیشه در زمینهء هنر معاصر باشد،توجیه می‌کند؟ پرسه در حوالی طنز و طراحی-میثم اربابوان،اولین نمایشگاه خود را در گاری طراحان آزاد برگزار کرد.
نگاه تاریخی به خوشنویسی-برگزاری نمایشگاه‌های انفرادی رضا رینه‌ای در فرهنگسرای بانو و دو نمایشگاه دیگرش در گالری معتبر سیحون و نمایشگاه کنونی،اما موفق‌تر،در نگارخانهء امروز،به تمامی حکایت از این دارد که (به تصویر صفحه مراجعه شود) وی در جهت حرکت به سوی کمال و تعالی به درستی گام برمی‌دارد."
(
, 
, 
)
