خلاصة:
این تحقیق با هدف کلی شناخت نگرش های ساکنان مناطق مختلف تهران نسبت به معلولیت انجام گرفت. هدف اصلی، شناخت یکی از مشکلات افراد دارای محدودیت، یعنی نحوة برخورد افراد عادی جامعه با معلولین و نیز میزان پذیرش افراد معلول توسط افراد عادی جامعه است. روش مطالعه در این تحقیق ، روش پیمایشی است جمع آوری اطلاعات به وسیلة پرسشنامه انجام گرفته است. جمعیت نمونه شامل 1500 نفر افراد بالای هجده سال ساکن در مناطق ایستگانه تهران بوده است. شیوه نمونه گیری به روش تصادفی سیستماتیک و خوشه ای انجام گرفت. این تحقیق نشان داد که نگرش افراد نسبت به معلولین به دو سمت مثبت و منفی گرایش دارد و این نگرش ها بر حسب متغیرهای مانند سن، جنس، تحصیلات، شغل و وضع تاهل پاسخگویان، با هم متفاوت است. در بین افراد جامعه، نگرش منفی نسبت به معلولیت های قابل رویت وجود دارد. این امر در یین افراد با چند معلولیت، پیش ترین میزان و افراد با لکنت زبان، کم ترین میزاد است.
The present research accomplished with the aim of an investigation about aspects influenced on the people's attitudes towards the disable persons in Tehran. The general aim of the research was an investigation about the social acceptance of the disable persons. The method of study was survey research, and data was cllected by questionnaire. Sample population included 1500 persons over 18 years old residing in 20 districts of Tehran. Sampling was of random systematic and cluster type. The results achieved in this research were as follows: Attitudes towards persons with disability tend to be two sided, positive and negative. These attitudes according to the variables such as age, sex, level of education, occupation, and marital status of respondents ivere different. People with multiple disabilities were the least, and people with stuttering were the most accepted forms of the disabilities.
(
, 
, 
)
