رخداد گزارش: همایش "پندار شاعرانه جلال الدین رومی" در دانشگاه تورنتو أخبار وتقارير

"عشق را بر حی جان افزای‌دار عشق بر مرده نباشد پایدار "مثنوی‌"،دفتر پنجم(3272) در نظر مولانا شالودهءهستی بر عشق نهاده شده است، عشق فقط صفت خداوند و بشر نیست بلکه اصل خلقت و پیدایی عالم است،عشق مانند دریایی کران ناپیداست و آسمانها و زمین چون کف و موجی از این دریابند،گردش و پویش آسمانها و زمین از عشق است و اگر سریان عشق در شریان عالم نباشد عالم از ایستایی فسرده می‌شود و جمادی در نبات و نبات در حیوان و حیوان در انسان محو و فانی نمی‌شود؛ ذرات عالم عاشق کمال حق‌اند و راه علو و استکمال را می‌پویند و در شتاب و جنبش خویش حق را تسبیح می‌گویند و تنشان از این جنبش عشق پاک و پیراسته می‌شود. آن یکی را یار پیش خود نشاند نامه بیرون کرد و پیش یار خواند سینها در نامه و مدح و ثنا زاری و مسکینی و بس ناله‌ها گفت معشوق این اگر بهر من است‌ گاه وصل این عمر ضایع کردنست‌ من به پیشت حاضر و تو نامه خوان‌ نیست این‌باری نشان عاشقان مولانا انسان را به عشق ورزیدن امر می‌کند و مانند حافظ که معتقد است(عاشق شو ار نه روزی کار جهان سرآید ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی)،مولانا هم‌عقیده دارد که کار اصلی وی در این عالم آموختن عشق و نظر است."